Een dag voor ons vertrek zag ik dat Adam een wat vuil oor had. Aangezien hij net had buiten gespeeld was ik toen niet helemaal zeker of dit zand was of dat het een beginnende oorontsteking was (beide waren in zijn geval een reële optie). Gezien de vlucht die we voor de boeg hadden, hoopte ik uiteraard het eerste. Verder klaagde hij überhaupt niet over oorpijn, dus ik had goede hoop. Het vliegen verliep zonder problemen. Toen we geland waren en we op het vliegveld door de Health Check Zone liepen, zag ik vloeistof uit zijn oor lopen (geweldige timing… *sarcasme).
De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik niet voor elke scheet na de dokter ga. Maar omdat we toch in een nieuw land zijn, en Adam na 4 dagen nog steeds een stinkend loopoor had, besloot ik om eens op internet te kijken wat de adviezen zijn bij een dergelijke klacht. Behalve de adviezen om niet te badderen en te zwemmen, stond er duidelijk bij dat een loopoor na een week toch wel over moet zijn en anders is het verstandig om een arts te raadplegen. Na een week werd het dus tijd om uit te vinden hoe de routing hier is om een arts te bezoeken. Ik zal jullie het gestuntel met de zorgverzekeraar besparen, maar op donderdag konden we om 09:00u terecht. Wojtek moest werken, dus ik ging heel dapper met beide kids naar de praktijk. Na het invullen van een registratieformulier (jaja, daar is die weer), konden we plaatsnemen in de wachtruimte. Eerst kwam de verpleegkundige ons halen om Adam’s bloeddruk, temperatuur, lengte en gewicht te meten. Ze vroeg me wat de klacht was en toen ik haar attendeerde op zijn loopoor, keek ze heel vies en mochten we weer snel naar de wachtruimte. Niet veel later kwam de dokter ons halen. Een vriendelijke man, die mij vroeg wat er aan de hand was. Ik vertelde dus dat Adam al sinds een week een loopoor had. De man keek eerst naar Adam’s oor en keek mij daarna geschrokken aan en zei: “This has been like this for over ONE week?” Ik voelde me een ontaarde moeder. We moesten met hem mee, want hij zou het oor schoonzuigen. Adam en ik volgden hem 3 trappen op, door een lege gang, waar aan het einde de behandelruimte was.
En toen begon het… Dit was duidelijk niet zijn vaste werkterrein. In de behandelruimte stond een kar en hierop waren verschillende materialen en slangen bevestigd. Onder één slang stond het label “suction”. Hij trok even aan de slang, luisterde, maar hij hoorde geen geluid. Hij trok weer aan de slang… en nog eens. Vervolgens keek hij mij aan en zei: “There is no suction.” Uiteraard was dit een overbodige boodschap, want ìk mankeer niets aan mijn oren en hoorde dus, net als hij, geen zuiggeluid. Hij keek naar het stopcontact. Alle stekkers waren aangesloten. Toch trok hij ze er allemaal uit sloot ze opnieuw aan en trok weer aan de slang. Geen geluid. Hij herhaalde dit ritueel. Nog steeds geen geluid. Ik zag enige paniek in zijn ogen. Spontaan waande ik mij even terug in Nederland en moest ik denken aan onze technisch minder begaafde artsen… In mijn hoofd maakte ik een korte afweging: ga ik hem nog lang laten aanmodderen of ben ik gewoon even die assertieve Nederlander. Ik liep om het apparaat heen en zag de schakelaar vlak onder de rand van het werkblad van de kar (vrij logische plek) en liet deze aan de arts zien. Hij zette de schakelaar om, trok weer aan de slang… en toen kwam het geluid: “suction”. De opluchting was van zijn gezicht af te lezen. Deze was echter van korte duur, want nu kwam probleem nummer twee: er lag geen bakje klaar met benodigdheden. Voordat hij de kamer verliet om de spullen te halen, verontschuldigde hij zich nog omdat normaliter de apparatuur al aan staat en de benodigdheden klaarliggen…
Het schoonzuigen ging snel en daarna kon de dokter mij het goede nieuws vertellen dat in beide oren het buisje nog zit. Met een recept voor een antibiotica-kuur en een neusspray namen we afscheid van deze beste man.
N.B. Adam’s oor ziet er nu rustig uit. Morgen hebben we een controle afspraak bij de arts.
