Blog

Het bijzondere fenomeen: Nederlanders in het buitenland. In veel landen klitten Nederlanders bij elkaar. Dit is op zich niet heel vreemd, want andere nationaliteiten doen dit vaak ook (denk bijv. aan bepaalde wijken in Den Haag of Amsterdam. Hier lijkt het soms dat je in ander land beland omdat je geen Nederlands meer hoort. En daarin verschillen Nederlanders naar mijn mening van anderen. Nederlanders die zich in het buitenland vestigen proberen zich vaak aan te passen aan de nieuwe taal. Wat ik op zich enorm vind toe te juichen.

Als ik Nederlanders in het buitenland op de televisie zag in een programma of op het nieuws dan verbaasde het me altijd dat zij zo slecht de “eigen” taal nog spraken. Dan wel spraken ze met een enorm accent, of ze gebruikten vooral vreemde woorden tussendoor. Als ik heel eerlijk ben irriteerde ik me aan dergelijke mensen. Alsof zij aan het pochen waren dat zij al zo lang weg waren, dat ze zich het Nederlands niet meer konden herinneren. Nu snap ik dat wel een klein beetje voor mensen die >15 jaar niet meer in Nederland wonen, maar mensen die bijna 2 weken op vakantie zijn…

Nu zijn we slechts 4,5 maand weggeweest en tot mijn schrik moet ik met enige schaamte bekennen dat wij hier allemaal in meer of mindere mate last van hebben.

Zelf merk ik dat ik soms naar de Nederlandse woorden moet zoeken. Tot op heden lukt het mij om net op tijd de Engelse woorden weer in te slikken, dus niemand heeft nog iets gemerkt. Misschien is het dus niet heel handig om dit op internet te gaan bekennen, maar goed, dat is een ander verhaal. Ik betrap Wojtek er op dat hij af en toe Engelse woorden in de Nederlandse zin toevoegt. Vaak is dit aan het begin of juist het einde van de zin. Soms praat hij als vanouds weer geheel in het Engels tegen de kinderen. Iets wat hij voordat we op reis gingen altijd deed, maar sinds we in China wonen niet meer. Adam is heel bewust met de taal bezig. Hij gebruikt soms een Engels woord, omdat hij het Nederlandse woord (nog) niet kent. Als hij een woord even vergeten is, dan vraagt hij altijd “Mama, wat is … ook alweer in het Nederlands?”. Hij maakt door deze tactiek weinig taalfouten. Boris heeft de meest charmante mengeling van taal. Soms verwisselt hij een woord midden in de zin; hij zegt dan bijvoorbeeld “Ik know…” De mooiste en meest bijzondere variant vind ik de samenvoeging van twee woorden om één woord te maken. Hij zei “of tuurlijk!!!”, in plaats van “natuurlijk” of “of course!!!”

Qua creativiteit scoort hij wat mij betreft een 10!

Aangezien wij de afgelopen dagen ook druk zijn geweest met het vieren van Kerst, gezellig samenzijn met de familie en eten… vandaag geen uitgebreide blog. Wel enkele foto´s.

Kort samengevat: Het waren een paar mooie geslaagde Kerstdagen. Dit jaar geen kinderen aan tafel die het Kerstdiner direct uitspuugden!

Na ruim vier maanden verblijf in Shanghai is de Kerstvakantie aangebroken. Tijd voor ons om in het vliegtuig te stappen voor een vakantie in Nederland.

Zondag  december was onze reisdag. De reis begon zeer voorspoedig, maar bij aankomst in Europa werd het al snel duidelijk dat het weer niet heel gunstig was. Op Parijs hadden we > 2 uur vertraging, maar gelukkig werd onze vlucht niet geannuleerd.  Na een treinreis en een korte rit met de taxi kwamen we thuis aan. Inmiddels was het vlak voor 01.00u ’s nachts, officieel op de maandag. Dus we gingen zo snel mogelijk ons bed in.

Bij het ontwaken de volgende ochtend was ik even gedesoriënteerd, ‘waar was ik’? En toch ruik je dan meteen dat je in je “eigen” huis bent. Na het ontbijt zaten Wojtek en ik op de bank. We keken mekaar aan… en we dachten allebei hetzelfde: “Was ons verblijf in Shanghai echt, of een droom?”.

Nu we hier enkele dagen zijn, merk ik dat hier ook in een soort bubbel beland ben. Het is onze eigen plek, maar toch voelt het voor mij anders. Voor mijn gevoel heeft de wereld hier even stilgestaan, omdat ik er fysiek gezien geen onderdeel van ben geweest, maar uiteraard is dit niet de realiteit. Dit is op een bepaalde manier best confronterend. En soms voel ik me wat verloren. Het is lastig uit te leggen omdat ik eigenlijk niet goed weet wat ik er van vind of wat ik er bij voel. Ik ga de komende dagen maar proberen om het ritme mee te pakken.

Wat wel heel prettig is, is om alle vrienden en kennissen te zien. En we kijken uit naar de Kerstvieringen.

Via deze weg:

Wŏmen zhù nĭ shèng dàn kuài le

Zhù nĭ xīn nián kuài lè

 

Aan het einde van term 1 krijgen de oudere kinderen een rapport. Net zoals in Nederland, het kerstrapport. De jongere kinderen krijgen nog geen rapport, maar als ouder heb je dan een parent-teacher conference, oftewel: het oudergesprek.

Aangezien ik de juf dagelijks spreek en de ontwikkelingen van Boris zie, ging ik vol vertrouwen dat gesprek in. Het gesprek vond uiteraard plaats buiten schooltijd. Ik kon zelf het moment bepalen. Aangezien Wojtek en ik 7.30u wat vroeg vonden (jaja, ook voor schooltijd voeren de leraren deze gesprek… heb medelijden!!), gingen we voor 15.15u. Voor Adam en Boris stond er een knutseltafel klaar zodat de ouders rustig met de juf kunnen praten.

We mochten plaatsnemen op te kleine stoeltjes, waarvan je denkt: kom ik hier ooit nog vanaf zonder hulp?! Toen stelde de juf de officiële vraag: “Before we start, do you have any concerns you would like to share or any questions to ask me or Miss Nancy?” Die had ik niet, maar om toch iets te zeggen gaf ik aan dat ik alleen wilde weten of:

1. Boris zijn best deed;
2. Boris lief is naar zijn klasgenootjes;
3. Boris zich gedraagt.

De juf begon te glimlachen en zei: “To start with the good news…”En ik dacht.. is er dan ook “bad news”… “Boris is really kind to all his classmates, and he has a few close friends. He is always trying his best in class and participating well and in general his behavior is good…” Oké, so far so good… dus dan komt het…

“But I would like to discuss the following. The last couple of weeks we noticed some writings on the carpet and table. Someone was practicing the alphabet and the numbers. We never saw who did it. We asked the children who had done it, but no response. Today we found a writing on the wall. Again we asked who did it. Some kids were denying or pointing fingers towards others. Boris said nothing, he didn’t blame anyone else, he was just quiet. “

Oei… dat zegt mij al genoeg.., maar goed… toch even afwachten waar dit heen gaat….

“So we told the children that whoever did it, would not get into trouble. We explained we have lots of things to write on: paper, whiteboard even the window, but that writing on the wall is not allowed. Still no response.”

En toen had één van de juffen een goed idee gehad. We noemen haar Angela Holmes. Die gaf alle kinderen om de beurt een whiteboard en liet ze de nummers 4, 5, 6, 7 schrijven. Hiervan maakten ze foto’s en die vergeleken ze met de cijfers op de muur. Nu hadden ze forensisch bewijs en hiermee werd Boris onderworpen aan een verhoor 😉

Terwijl de juf samen met Boris naar de foto van de cijfers op het whiteboard keek zei ze: “Boris, did you write those numbers? You did such a great job!” Boris was uiteraard helemaal trots. Toen pakte ze de foto van de cijfers op de muur erbij en zei: “Those numbers look pretty nice as well, don’t you think?”

En vol trots zei Boris: “I did a good job!”

 

Vlak na onze aankomst in Shanghai kwam Adam ineens op het lumineuze idee om een brief aan Sinterklaas te schrijven. Sinterklaas moest natuurlijk wel weten dat wij nu in Shanghai wonen, anders brengt hij de cadeaus naar het verkeerde huis. Alleen al deze gedachte gaf de jongens stress. Aangezien schrijven een vaardigheid was die hij nog niet onder de knie had, maakte hij een tekening voor de Sint met de Pearl Oriental TV Tower. Hartstikke slim.

Daarna hebben we eigenlijk niets meer over Sinterklaas gehoord. Maar aangezien we 5 december zelf een leuk feestje vinden, moesten we een manier vinden om dit weer subtiel ter sprake te brengen. Nu de reis naar Nederland dichterbij komt leek het mij een goed idee om weer een aftelkalender te maken… en hierop kwam dus ook 5 december te staan inclusief Sinterklaas-mijter en Pietenmuts. Sinds anderhalve week hebben we dus stuiterende kinderen in huis. Adam had afgelopen weekend nog een verlanglijstje namens hen beide gestuurd.

Gisteravond hadden Wojtek en ik dan ook inpak- en dichtavond. De Sint houdt dit jaar van roze, bloemetjes inpakpapier. Ik heb er niet aan gedacht om papier vanuit Nederland mee te nemen. Nu ga ik er vanuit dat ze toch weinig aandacht voor het papier hebben, dus dat komt vast wel goed. En ja, bij de cadeaus hoort ook een gedicht. En laat dit nou net een mooi moment zij om aan te kaarten dat de Sint ook gezien heeft hoe moeilijk Boris soms met eten doet en hoe Adam regelmatig spullen kwijtraakt op school. Uiteraard ziet de Sint meer mooie zaken, zoals hoe goed Boris zijn best doet op school en hoe lief hij voor zijn vriendjes is. En Adam kan nu een beetje Engels en Nederlands lezen en schrijven en Mandarijn spreken. Daarnaast heeft hij verschillende badges verdiend, zoals de Compassion badge. Redenen genoeg voor de Sint om dit goede gedrag te belonen met cadeaus.

We hebben er over nagedacht om één van de buren te vragen om op de deur te bonken en dan hard weg te rennen, maar zij spreken geen Engels, dus dat is wat lastig. We hebben er dus voor gekozen om de cadeaus klaar te zetten in de woonkamer met een spoor van pepernoten vanaf de deur. Dat zodra de jongens thuis komen van school ze deze zien liggen en weten dat de Sint hen niet vergeten is. De pepernoten zijn met dank aan mijn zus en Giorgio hier goed aangekomen. Wat zullen de jongens blij zijn als ze dit zien!

Nu maar hopen dat er geen overijverige Ayi de pepernoten opveegt….

Enkele weken terug deed ik een oproep om een donatie te doen zodat ik kon gaan trainen bij enkele Franse topcoaches in Shanghai. Helaas, geen enkele reactie (m.u.v. de reactie van Paula die wel als tolk mee wilde). Noodgedwongen ben ik dus op zoek gegaan naar een andere club. Dit is echt niet makkelijk in Shanghai, aangezien volwassenen niet voor hun plezier aan sport doen.

Wojtek had via zijn netwerk geregeld dat ik mocht meetrainen met het Shanghai Team. Hartstikke leuk natuurlijk! Dit team bestaat uit professionals en zij trainen op de tĭyù xuéyuàn (Sports Institute). Het team traint tezamen met talentvolle amateurs (jeugd/tieners).

Shanghai is best groot, en we dachten dat zij ook in Pŭdōng trainden, maar dat bleek niet zo te zijn. Ik moest naar Yàngpŭ. Dit is slechts een uur met de metro.

Vol goede moed vertrok ik met mijn tas naar het metrostation Lántiān Lù, lijn 9. Na een overstap op Lùjiābāng Lù naar lijn nummer 8 kwam ik aan op Nènjiāng Lù Zhàn. Door de stromende regen keek ik op de kaart op mijn telefoon. De kaart was doorgestuurd door Wojtek’s contactpersoon en uiteraard waren alle straatnamen in karakters geschreven. Afgaande op mijn gevoel en gewapend met mijn telefoon in de hand, liep ik naar het eerste kruispunt en keek op het straatnaambordje. Zorgvuldig de karakters vergelijkend kon concluderen dat ik op de juiste weg was. Ondertussen was ik al zeiknat van de regen. En dit was na 20 meter. Op de kaart zag ik dat de Sports Institute aan mijn linkerhand was, maar nergens kon ik het terrein op. Inmiddels was ik omgelopen naar de andere zijde en vond ik de hoofdingang. Bij elke stap die ik nam, stroomde het water uit mijn sportschoenen. Erg charmant.

Na 5 minuten zoeken vond ik de contactpersoon en gingen we op zoek naar de schermzaal. Buiten liepen we eerst langs enkele tennisbanen, basketbalveld en op goed geluk gingen we één van de gebouwen binnen. Een enorm gebouw, met in het midden een soort atletiekbaan. Hier waren ze bezig met de vijfkamptraining. Volgens iemand daar moesten we naar de 4^e etage. Gelukkig was er een lift, want ik zag het niet zitten om zeiknat met glibberige schoenen de betonnen trap op te moeten lopen. Op de 4^e etage was niemand te bekennen. We keken door de ramen een zaal in en zagen daar matten op de vloer liggen. Mogelijk dat hier normaal gejudood of geworsteld wordt, maar als hier geturnd wordt zou ik het ook geloven. Terug beneden vonden we iemand in een kantoortje. Die zei dat we naar een ander gebouw moesten, maar was er niet zeker van. Gelukkig was mijn contactpersoon zo scherp om voor te stellen dat hij iemand anders zou vragen waar het schermen was. Deze andere persoon wist dat we in het juiste gebouw waren, maar we moesten naar de 3^e etage. En ja hoor, naast de bokszaal was de schermzaal.

Hierin lagen 8 metalen lopers. Aan één kant van de lange zijde van de zaal was een spiegelwand. Aan de andere lange zijde stonden bankjes en kluisjes. Aan de korte zijde bij de ingang was het “kantoor” van de coach. Deze coach is één van de beste, zo niet de beste degencoach van Shanghai. Volgens goed Chinees gebruik was het niet de bedoeling dat ik direct met hem zou praten. Mijn contactpersoon voerde het woord en aan haar lichaamshouding te zien, toonde zij hem veel respect. Hij gaf toestemming dat ik mee sparde, maar ik moest zelf opwarmen en kon de les niet mee doen. Opwarmen zou een half uur zijn en daarna sparren. Prima. Toen ging hij zitten en stak in de zaal een sigaret op. Ik wist niet wat me overkwam! Ik besloot dat ik deze shock even moest verwerken en vroeg waar de toiletten waren. Hier kwam shock twee… er was 1 Westers toilet, voor invaliden, welke hier een andere functie had, namelijk die van droogrek. De overige toiletten waren gaten in de grond, geen toiletpapier en geen sloten op de deur. Nou ja, privacy is natuurlijk ook best een overschat begrip!

Terug in de zaal had de coach sigaret 2 opgestoken. Ik ging mezelf warmlopen en dacht dat we snel zouden gaan sparren. Maar toen gingen zij voetenwerk doen. Mij was verteld dat ik alleen mee kon sparren, dus ik bleef maar wachten. Op zich was dit best leerzaam. Het voetenwerk is anders. Ik zal niet zeggen dat het slecht is, maar gewoon anders. Sowieso wordt het voetenwerk gedaan door de assistent coach, want de hoofdcoach doet niets anders dan zitten met zijn sigaret en zijn telefoon.. En wat hier ook anders is dan bijvoorbeeld in Londen, je wordt hier gecorrigeerd met de handen. Staan je heupen niet in de juiste positie volgens de assistent coach, dan word je bij je heupen gegrepen en goed gezet. Verder ligt de nadruk van het uitvoeren van de oefening op de snelheid. Hoe sneller hoe beter.

Mijn contactpersoon had een andere afspraak en moest gaan. Toen was er niemand meer die fatsoenlijk Engels sprak.

Na een half uur waren de schermers klaar met het voetenwerk, en gingen ze omkleden. Ik werd uitgedaagd door de nummer 3 van China. Nu klinkt dit heel cool…, en dat vond ik eerst ook…, maar waarschijnlijk is dit de nummer 3 van de amateurs van China. Dat is nog steeds niet slecht, maar minder spectaculair dan de “echte” nummer 3. De hoofdcoach had inmiddels een stoel gepakt en ging bij de loper zitten om alles goed te bekijken. No pressure! Qua techniek durf ik echt wel te stellen dat ze niet (veel) beter zijn dan ik. Maar conditioneel. Mijn hemel, na het in schermen was ik al kapot! En toen moest ik nog tegen iedereen partijen doen.

De tijd vloog voorbij. Na de training vond ik een korte weg terug naar de metro, aangezien ze nu een hek hadden geopend die eerder gesloten was. Het regende inmiddels niet meer, maar alles was nog zeiknat. Twee haltes voor mijn eindbestemming werd iedereen de metro uit gesommeerd. Het is mij nog steeds niet duidelijk waarom dit was. Ik was net blij omdat het leek erop dat ik het laatste stukje kon zitten. Na twee minuten wachten kwam de volgende, overvolle metro en kon ik mezelf naar binnen drukken met mijn tas.

Het was een leerzame middag geweest!

Oh, ik heb het nog niet over de kosten gehad… de eerste keer was gratis… als ik weer wil komen, moet ik ¥ 300 betalen (training op zaterdag: 9-11u en 14.30-17.30u)… Mocht er nog iemand een donatie willen doen…. 😉

Een paar weken terug heb ik jullie voorgesteld aan onze Daleks: de luchtreinigers. Inmiddels zijn het echte huisvrienden geworden 😉. Je merkt dat nu het kouder wordt en mensen meer gaan stoken de Daleks vaker paars/rood van kleur zijn en harder gaan blazen. Het is nu dan ook noodzakelijk dat we elke dag de luchtkwaliteit controleren. En hoe doe je dat? Zoals je bijna alles in China doet: via een app.

Wij gebruiken de Plume app. Deze app geeft weer hoe de luchtkwaliteit (Air Quality Index: AQI) is. Het is één van de vele apps. Tja, en hoe moet je de waarden dan interpreteren. Gelukkig bestaat er dan zoiets als Wikipedia, want de expats hier doen vrij gemakkelijk over de luchtkwaliteit.

De school geeft bij een waarde <100 P.AQI aan dat de luchtkwaliteit goed is. Is de waarde hoger dan 100, dan is de lucht volgens hen licht vervuild. Tijdens schooltijd hebben we nog geen waarde meegemaakt die hoger was dan 150 P.AQI, dus wat ze dan zeggen, who knows…. “Run and hide!”

In de app kan je ook nog zien welke waarde verhoogd is. In Shanghai is dat eigenlijk altijd PM2.5, fijnstofdeeltjes. In het kader van zaken die je niet wist en die je misschien ook niet interesseren, maar ik ga het wel met je delen: Het is me opgevallen dat in Arnhem vaak de hoogste waarde O3 (ozon) is.

Maar goed, fijn om te weten dat je gezondheid risico loopt… wat ga je er aan doen? Inderdaad, je gaat als een soort psychopaat over straat met een masker. Hoe kom je aan een masker en waar moet je opletten? Dat is ongeveer net zo’n zoektocht geweest als naar onze Daleks. Uiteindelijk vond ik een goede site gericht op expats in China, die een overzicht hadden gemaakt van de verschillende maskers met voor- en nadelen. Waar je vooral goed op moet letten is dat er een filter in het masker zit dat de tenminste de PM2.5 filtert en dat het masker goed aansluit aan het gezicht. Grootste nadeel van de meeste maskers is dat ze slechts in één maat geleverd worden. One size fits all. Ik hoef neem ik aan niet uit te leggen dat dit al problemen geeft bij het punt dat een masker goed moet aansluiten. Uiteindelijk vonden wij een leverancier die maskers in verschillende maten levert, met prettig aanvoelende stof en ook nog eens met een leuk design voor de kinderen. Aangezien je het goede voorbeeld moet geven, dragen wij zelf ook altijd een masker bij een P.AQI >100. Maar we zijn dan wel ongeveer de enige “gekken”.

Elk nadeel heb z’n voordeel: Als het straks kouder wordt, blijft ons gezicht lekker warm!

Tijdens mijn eerste bezoek hier in mei van dit jaar, had ik de eerste 2 nachten continu nachtmerries. We wonen hier op de 6^e etage, hetgeen vrij laag is aangezien het gebouw 24 verdiepingen heeft, maar ik bleef maar dromen dat er brand uitbrak en dat we dan niet konden weg komen. Ik besefte me dat ik alleen mezelf hier mee had, want we hadden immers besloten om hier te gaan wonen.

Wat doe je dan? Uiteraard, je gaat op onderzoek uit.

1.      Eerst ben ik in het huis gaan rondkijken hoeveel brandmelders er zijn. Het zijn er 3 in totaal: één in de woonkamer en één in elke slaapkamer. Natuurlijk heb ik gecontroleerd of de lampjes hiervan branden. Dit is het geval, dus ik ga er vanuit dat de melders werken. Ik heb geen vuurtje gestookt om dit te checken.

2.      In ons keuken kastje staat een brandblusser, poeder variant. Deze heb ik ook niet uitgeprobeerd, want daar maak ik vast geen vrienden mee.

3.      In de hal tegenover de lift hangt een brandslang, welke volgens het label recent door de brandweer is gecontroleerd.

4.      Daar tegenover staat ook nog een kastje met een brandblusser.

5.      In de hal hangt ook een alarmeringslamp en luidsprekers voor het geval dat het gebouw ontruimd moet worden. Deze werkt zeker, want recent hebben we een brandoefening gehad. En uiteraard hebben we meegedaan met de brand/-ontruimingsoefening, want een brandje blussen is gewoon leuk!

Conclusie: het gebouw is voorzien van werkende brandmelders en allerlei materialen om een evt. brand te blussen.

Maar mijn onderzoek ging verder. Het viel me op dat buiten op straat om de x-aantal meter er een brandkraan was. Geweldig toch! Dus als er brand uitbreekt kan de brandweer heel gemakkelijk ergens water vandaan halen.

Jemig, wat voelde ik me stom dat ik me zo´n zorgen had gemaakt.

En toen zag ik dit:

Hoe kan de brandweer deze brandkraan gebruiken? Wie weet werkt deze wel niet? Maar als deze er voor de sier staat, wie zegt me dat de rest van de brandkranen wel werken?

Ik denk dat ik vannacht onrustig slaap….

Vandaag volgde ik mijn eerste kookles. Nee, het is geen officiële cursus zoals de Mandarijncursus. Wel heeft het iets met deze cursus te maken, aangezien ik uitgenodigd was bij één van mijn medecursisten.

Zij komt uit Venezuela. Zoals veel mensen uit Latijns-Amerika is zij zeer trots op haar land en cultuur. Het was ook best lastig voor haar om slechts één gerecht te kiezen en mij dit te leren maken. Ze had wel heel goed ingeschat hoe goed ik kan koken en dus de lastige zaken alvast voorbereid. Dit was lekker makkelijk vandaag, maar ik besef me nu dat dit natuurlijk niet handig is voor als ik dit nog eens wil maken. Of dit voor herhaling vatbaar gaat zijn, hangt af of mijn gasten dit zometeen gaan eten. Vandaag eten er 3 schermcoaches bij mij (dit is incl. Wojtek).

Wat heb ik leren maken: Arepas!

Eerst moet je het vlees (rundvlees in dit geval) koken. Daarna scheuren. Vervolgens voeg je hier aan toe: wat tomaten(saus), ui, knoflook, peper. Dit verwarm je op een laag vuurtje. (Dit had zij dus al voorbereid en ik heb geen idee of ik dit allemaal goed onthouden heb…)

In een aparte pan warm je op: zwarte bonen. Wat hier nog meer bij zat, was ik vergeten te vragen, dus naar eigen idee heb ik hier een half uitje, rode peper en paprika aan toegevoegd. Ik weet dat zij er ook koriander in had gedaan, maar dat vindt Wojtek niet geheel lekker, dus dat laat ik er uit (ik zal straks wel horen of dit een verstandige keus was….).

Dan de arepas. Je doet wat water in een kom met een beetje zout. Vervolgens voeg je maïsmeel hieraan toe en dit blijf je omroeren en later kneden tot het de juiste substantie heeft. Vervolgens neem je een kleine hand deeg, rolt hier een bol van en maakt deze plat. Deze platte schijf gaat in de pan op laag vuur. Aan beide kanten even bakken en dan nog ca. 10 minuten in de oven op ca. 220 graden.

Tja, dan ben je zo goed als klaar. Je kan en mag vanalles bij je arepas serveren, als je het maar lekker vindt (dit vind ik persoonlijk nog de beste tip!)

Ik heb voor een flinke salade gekozen. Als de maaltijd niet te eten is, dan hebben de heren tenminste nog iets vulling in de maag!

 

Voordat we hierheen vertrokken zeiden verschillende mensen tegen ons “Ga je naar Shanghai??? Weet je wel dat het daar ontzettend vies en vervuild is?” Tja, wat moet je daar dan op zeggen…, we wisten zelf natuurlijk ook wel dat we niet in een natuurgebied terecht zouden komen, maar hoe het dan wel hier zou zijn, dat was voor ons ook een verrassing.

Laat ik jullie dan nu vertellen hoe het hier is. De afgelopen maanden was de lucht hier vrij schoon! De P.AQI (PM2.5) waarde is dan vrij laag en je ziet geen smog hangen boven de stad. Nu zal het echter kouder worden en daarom gaan meer mensen hun kachel stoken. Aangezien hier meer dan 24 miljoen mensen in de stad wonen, kan je indenken dat dit best wat impact op de uitstoot zal hebben. En dat beginnen we nu te merken. Af en toe wordt de luchtkwaliteit wat minder. Nog niet de hele dag door, maar af en toe een momentje. Zodra het kouder wordt, zal dit waarschijnlijk (vrijwel) continu zijn.

Hiervoor waren we gewaarschuwd dus enkele weken geleden begon ons onderzoek naar luchtreiniging. In onze woning zit wel een airconditioning, maar of deze ook de lucht kon reinigen? Sommige systemen kunnen dit namelijk wel. Gedurende twee weken hebben we bij verschillende medewerkers hiernaar geïnformeerd en 80% zei dat ons airco dit niet kan. We hebben zelf de conclusie getrokken dat de meerderheid het waarschijnlijk bij het rechte eind had. Toen begon de online zoektocht naar luchtreinigers. Waar moet je nou opletten? Is een duur apparaat meteen een goed apparaat? Hoe wordt de lucht naar binnen gezogen en waar komt de schone lucht eruit? Kan je het apparaat/de filters reinigen? Wat kost een filter als je deze moet vervangen? Ineens wordt je expert op het gebied van HEPA filters en in het berekenen van het aantal m³ dat je wilt reinigen. Dan ga je leveranciers vergelijken en valt het je ineens op dat sommige apparaten een dergelijke filter niet eens hebben. Vervolgens krijg je een hartverzakking bij de aanschaf van een geschikt apparaat, want die zijn hier ca. 2x zo duur als in de rest van de wereld (marktwerking zullen we maar zeggen).

Een paar dagen na de bestelling heb je ineens 2 apparaten in huis, die naar mijn mening prima als Dalek zouden kunnen dienen in een Doctor Who aflevering. Ons apparaat meet continu de luchtkwaliteit in huis en afhankelijk van deze waarde gaat het apparaat aan en kiest een stand (1-4). Godzijdank gaat hij niet vanzelf rondrijden, want dat zou echt angstaanjagend zijn. Wanneer onze Dalek de lucht goed vindt, dan heeft hij een blauw “oog”. Bij vermindering van de kwaliteit verandert deze kleur in blauw-paars, paars-rood en rood. Zodra hij rood is gaat hij harder blazen en dan hoor ik in gedachten “EXTERMINATE!”

Dalek. Fictief buitenaards ras van genetisch gemanipuleerde mutanten (cyborgs) van de planeet Skaro (uit de Britse serie Doctor Who: bron Wikipedia).