Auteur: vananaarchina

Heb je soms ook wel eens dat je iets ziet of iemand iets zegt en je spontaan een kleine paniekaanval krijgt omdat je je ineens realiseert dat je nog zoveel moet doen… Vanochtend werd ik er door iemand van de school aan herinnerd dat het nog 9 weken is tot mijn vertrek. Slechts NEGEN weken… Nu weet ik sowieso niet zo goed waarom iemand dat voor mij zou bijhouden, maar goed dat is een ander verhaal.

In die negen weken moeten we nog Adam´s kinderverjaardagsfeestje organiseren, hebben we ons aangemeld voor Oktoberfest diner/party, schoolschermkampioenschap, Halloween party, is de Walkathon van de school, ga ik naar het Nationaal Ballet, hebben we een feest van de school i.v.m. 400-jarig bestaan, UN-day waarbij Adam in het koor gaat zingen, moet ik nog een examen doen, de Winterfair komt er aan, en natuurlijk ook nog het Kerstfeest. En moeten we nog een afscheidsfeestje voor de kinderen organiseren???

Langzaam aan voel ik mijn bloeddruk en hartslag stijgen. Dit kan op zich niet heel veel kwaad, want die zijn normaal zo laag dat ik regelmatig bijna flauwval. Maar het geeft aan dat ik wat stress ervaar. En dan heb ik het nog niet over de normale dagelijkse zaken.

Toch maar even de kalender geraadpleegd… zijn het echt nog maar negen weken? Pfiew… opluchting… het zijn er negen-en-half!!

Het is Golden week! Dat betekent dat we vakantie hebben. Dit jaar is het extra speciaal vanwege het 70-jarige jubileum van “People’s Republic of China” op 1 oktober. We besloten dus China te ontvluchten (en het is ook onze laatste vakantie hier). Vrij last minute hebben we een vakantie naar Bali geboekt.

Wat was het een verademing om hier aan te komen… schone lucht… vriendelijke mensen… lekker eten! We hebben zelfs één dag een culturele toer gedaan. Maar daar wilde ik het niet over hebben. Naar mijn mening moet je alles een keer proberen, nou ja, bijna alles. Gisteren had Wojtek surf les en na zijn les leek het mij een goed idee om een les voor vandaag te boeken. Nadat ik dit geregeld had, vertelde Wojtek hoe zwaar het was en alle negatieve dingen, met als gevolg dat ik vanochtend redelijk gestrest was. Mijn doel van de dag was om tenminste één keer op mijn board te kunnen staan.

De instructie kreeg ik op het strand. Hier moest ik ook oefenen met vanuit ligpositie op mijn board te gaan staan. Nou, dat vond ik al behoorlijk pittig. Toen was ik überhaupt nog niet in het water geweest.

• 

• 

Vervolgens gingen we het water in. En dan begint het: je moet op je board gaan liggen… peddelen… ennnnn, gaan staan! De eerste keer lag ik er dus direct naast (daar zijn gelukkig geen foto’s van!). Bij het terug de zee in lopen besloot ik voor mezelf dat dit niet de trend van de dag zou gaan worden! Bij de tweede poging lukte het warempel om op mijn board te gaan staan. Hier schrok ik zelf zo van, dat ik er vervolgens direct weer vanaf viel.

In de pogingen daarna ging het steeds beter. Vallen of niet, ik vond het vanaf het begin geweldig mooi. De zee, het gevoel van vrijheid. Het is voor mij bijna hetzelfde gevoel wat ik ervaar tijdens mountainbiken of snowboarden.

• 

• 

• 

• 

• 

Na anderhalf uur werden de golven steeds wat hoger en sterker. Dit betekende dat ze soms ook braken op je hoofd terwijl je er doorheen ging. Je probeert je hoofd zo goed mogelijk naar beneden te houden, maar toch gebeurde bij de voorlaatste golf dat het zeewater mijn neus in stroomde. En niet een klein beetje, maar voor mijn gevoel was het zeker een liter.

En dit was het moment dat ik gebrainwashed werd.

PS… morgen ga ik weer!

Als ik eerlijk ben is het best prettig om af en toe even niet bereikbaar te zijn of geen beschikking te hebben over social media. Het komt dan ook wel voor dat er dagen zijn dat ik mijn VPN niet aan zet. Soms vergeet ik het, maar dan mis ik het eerlijk gezegd ook niet. Facebook is niet altijd zo spannend. De foto’s op de tijdlijn van Pietje zijn een week later ook nog wel te zien. Op Instagram kan je ook een hele tijd terugkijken. En gezien het tijdsverschil is het soms ook wel prettig dat berichtjes niet direct (midden in de nacht) binnenkomen. In het begin was het misschien wel een beetje wennen, maar inmiddels waardeer ik het.

Maar wat niet went, is het feit dat je soms geen keus hebt. Zoals afgelopen week. Het moment dat je niet kan kiezen wanneer jij een berichtje via sociale media of app wilt sturen. Het moment dat die keus voor je gemaakt is. Toen besefte ik me ineens, hoe vreemd en niet leuk dit was. Dit zet je wel even tot nadenken.

Met enige regelmaat lees ik commentaren onder krantenartikelen over hoe slecht het in Nederland allemaal wel niet is. Die, naar mijn mening, ongenuanceerde commentaren lees ik met interesse. Wanneer je van dichtbij meemaakt dat dingen ook anders kunnen zijn, besef je ineens hoe goed zaken in Nederland geregeld zijn. Soms voel ik een neiging om er op te reageren. Tot op heden weet ik dit nog altijd te onderdrukken, want het is me al wel duidelijk dat wanneer je een ander geluid wilt geven je een dikke huid moet hebben voor alle commentaren die dan aan je gericht worden.

Zo… en dan gaan we nu weer genieten, want behalve dit… is het hier gewoon GEWELDIG!

Zoals met heel veel dingen hier, starten ze hier alles op jongere leeftijd dan in Nederland.

Adam heeft bijvoorbeeld al zijn eerste bestuursfunctie te pakken. Je kan immers nooit vroeg genoeg beginnen met je CV.

Twee weken geleden waren er verkiezingen voor de house leaders (elk huis heeft een leider). In totaal zouden er dus 4 leiders gekozen worden, want er zijn 4 huizen. Elk kind uit Year 2 die hier interesse in had, kon een motivatie schrijven en naar de functie solliciteren.  Dit was direct ook een huiswerkopdracht, zodat niet alleen de kinderen die zouden solliciteren naar de functie een stuk zouden schrijven, maar ook alle andere kinderen een schrijfopdracht hadden. Adam voelde niet de behoefte om house leader te worden, maar hij had wel een goed idee voor de schrijfopdracht. Hij had de opdracht zonder hulp gemaakt en ingeleverd bij de meester.

Onze verbazing was dus ook groot toen hij op de verkiezingsdag na school vertelde dat hij deputy house  leader was geworden. De andere kinderen hadden op basis van zijn motivatie hem gekozen tot één van de twee deputy house leaders. Nu denk je: ach, wat schattig. Dat was precies wat ik ook dacht. Tot dat hij de volgende middag zei: “Mam, ik heb morgen vergadering.” En ik dacht: Pardon?!? Maar nieuwsgierig als ik was vroeg ik hem. “Een vergadering? Waarover dan?” Na een diepe zucht legde hij me geduldig uit dat hij als deputy house leader regelmatig vergaderingen heeft. Bijvoorbeeld om de huispunten te tellen. Hartstikke leuk natuurlijk en ook nog eens goed voor het ontwikkelen van zijn rekenvaardigheden. Volgens Adam moesten de deputy house leaders al het werk doen.

Maar wat doet een house leader dan, vroeg ik hem. “Niets”, zei hij. Welcome to the real life!

• 

• 

• 

Deze week was het weer zover: oudergesprekken. Misschien weten jullie nog hoe dit vorig jaar verliep, maar voor diegenen die dit gemist hebben of later pas de blog zijn gaan volgen zal ik het nog even toelichten. Geen verrassingen bij Adam. Een rustig jongetje die zijn best doet en een vaste groep vriendjes heeft. Bij Boris was er een kleine verrassing. D.w.z., de juf had nooit eerder iets gezegd en ik zag en sprak haar toch dagelijks. Maar goed, Boris oefende veel met schrijven… OVERAL. Inclusief op de tafels, de muren en de vloer. (Verder waren ze overigens dol op hem)

Nu gingen we dus enigszins gespannen naar de juf van Boris, en vrij relaxed naar de meester van Adam. Eerst spraken we de meester. Adam doet nog steeds goed mee, maar hij houdt wel heel erg van kwebbelen…, m.n. tijdens rekenen (dat schijnt hij toch net wat minder leuk te vinden dan taal). Ook gedurende “carpet time”, dan praten ze over een boek of over een speciaal onderwerp (bijv. een dier, land, voertuig etc), voert hij het hoogste woord. Soms iets te hoog… Op zich geen schokkend verhaal, maar wel enigszins verrassend en toen moesten we nog naar de juf van Boris toe.

Toch enigszins gespannen namen we plaats op die te kleine stoeltjes aan de te lage tafel. Ze vroeg direct of wij ons ergens zorgen over maakten of vragen hadden. Ik merkte dat ik al enige rode vlekken in mijn nek begon te krijgen van de stress. Dus ik zei dat ik wilde weten of hij zich gedroeg in de klas, of hij respectvol was naar klasgenoten en leraren en of hij zijn best deed. Het antwoord dat we kregen was eerlijk gezegd nog schokkender dan vorig jaar. Ik dacht dat ik van mijn stoel zou vallen en dit zei ik ook in alle eerlijkheid tegen de juf. En dan is het maar goed dat dit stoeltjes zo laag zijn. Voor de zekerheid heb ik ook gevraagd of ze wel echt de goede aantekeningen voor las. Zit je er klaar voor? Houd je vast aan je stoel/tafel:

Boris is een MODELleerling

Jajaja, u leest het goed… een modelleerling. Hij is altijd vrolijk. Aardig tegen iedereen. Luistert altijd direct. Instructies hoeven maar 1 keer gegeven te worden. Als iets wordt voorgedaan, wil hij graag daarna direct het zelf ook proberen. Maakt zijn werk netjes, en ook snel af, zodat hij daarna kan spelen. De juf zou nog wel meer kinderen als Boris in de klas willen hebben.

Ik heb gevraagd of ze rond etenstijd ook bij ons thuis kan komen…

Als je net verhuisd bent naar een land als China, word je continu geconfronteerd met dingen die anders zijn. Zeker niet altijd slechter, maar ook niet altijd beter 😉 Na een aantal maanden gaan zaken zeker wennen en af en toe merk ik dat  sommige dingen niet eens meer opvallen.

Totdat je dus iets ziet, waar je totaal anders over denkt. Dit gebeurde mij afgelopen week. Wij wonen vlakbij 3 grote scholen:

1. Concordia (Amerikaanse school),
2. Dulwich (Britse school)
3. Pinghe International School (Chinese internationale school).

De laatste zit letterlijk bij ons om de hoek. Na de laatste dag van vorig schooljaar begonnen ze daar met een grote verbouwing en deze is afgelopen week, op de laatste dag voor de start van hun nieuwe schooljaar afgerond. Met mijn goede portie Nederlandse nieuwsgierigheid, probeerde ik zo goed als dat lukte te kijken naar het resultaat. Uiteraard mag ik het terrein niet op, maar ik kan natuurlijk wel bij het hek staan. Het gebouw, m.n. de entree heeft een zogenoemde “face-lift” gekregen. Het ziet er werkelijk prachtig uit. En toen zag ik de tekst op de deuren. Nu weet ik natuurlijk niet of de volgorde ook de orde van rang aangeeft, maar ik vrees het wel (het blijft immers China).

• Love our Country
• Love our School
• Love our Family

Ik heb er een foto van gemaakt, maar om de één of andere reden krijg ik continu een foutmelding als ik deze probeer te uploaden… Heel bijzonder… Of stiekem censuur? Ik zal de foto wel gewoon op mijn Facebook zetten dan….

Zodra Nederland aan het WK (welke sport dan ook) meedoet, dan ervaar ik ook echt het Nederlandse gevoel. En toen ik nog op school zat en mee deed aan het korfbal- of voetbaltoernooi, was ik uiteraard volledig supporter van de school. Maar in het normale dagelijkse leven is het toch echt Family First! Dit kan natuurlijk ook helemaal aan mij liggen…

Voor mijn gevoel zijn we nog maar net begonnen aan het nieuwe jaar en binnen 2 weken moest er al een heel project afgerond zijn: Me-project. Zowel Adam als Boris hadden deze opdracht gekregen. Nu proberen we de kinderen altijd uit te leggen dat zij onderdeel van de wereld zijn en niet dat de hele wereld om hen draait. Je snapt dat een huiswerkopdracht met de naam Me-project daar niet lekker aan bijdraagt.

Het was de bedoeling dat de kinderen iets creëren om hun achtergrond te laten zien aan hun klasgenoten. Bij voorkeur met gebruik van de eigen taal. Tja… dat klinkt heel leuk, maar inmiddels weet ik dat de meeste ouders deze projecten maken waardoor de kinderen enorm uitblinken en heel veel housepoints verdienen.

Dat hebben wij dus NIET gedaan. De kinderen hebben allebei 3 tot 4 dagen aan hun project gezeten. En volgens Boris hebben ze die dagen “de hele dag hard gewerkt”! 😊 En ik vind dat ze allebei supertrots mogen zijn op het resultaat.

Boris heeft een poster gemaakt met daarop een tekening over Nederland (fiets, kaas, molen en de vlag), een tekening over zijn familie/gezin, een tekening over prinsessen (want in zijn eigen woorden: “I like princesses and girls”) en de laatste tekening gaat uiteraard over zijn favoriete plek in Nederland: de Efteling (inclusief vliegende draak, klein duimpje, de reus en een achtbaan). Verder hadden we nog wat rood-wit-blauw lint over en tadàaaa… zie het resultaat!

Adam heeft, met een beetje hulp, zelf een powerpoint presentatie gemaakt. Hij heeft zelf de onderwerpen gekozen, de tekst geschreven en de plaatjes/filmpjes uit gezocht. Bij de presentatie heeft hij ook zelf een speech gemaakt. Nou ja… hij licht de slides in korte zinnen toe. (Hieronder staat de presentatie voor de geïnteresseerde personen)

Prachtig toch? Ik vind het wel wat housepoints waard!

In het kader van  kleine bekentenissen. Eén van mijn favoriete films, is de reeks van de Librarian. Je mag het een “guilty pleasure” noemen. Ik kan je niet eens goed uitleggen waarom ik dit zo leuk vind. Maar ik heb iets met boeken. En oude boekenkasten. Bij voorkeur boekenkasten met een ladder ervoor. Mochten we later ooit nog eens de loterij winnen en een huis kunnen kopen met extra kamers, dan wordt één daarvan de bibliotheek met bovengenoemde boekenkasten.

Tot die tijd moet ik het doen met de openbare bibliotheek in Arnhem. En hier in Shanghai ben ik onderdeel geworden van de “Friends of Dulwich Used Books” groep. Wat we doen is 2^e hands boeken inzamelen, sorteren en uiteindelijk verkopen tijdens schoolevenementen. Daarnaast zijn er boekenkasten in de 3 scholen (Ducks, Junior- en Senior school) waar kinderen zelf boeken kunnen uitzoeken en geld in de “honesty box” kunnen stoppen. En bij de Community Center staan meerdere boekenkasten met dezelfde regeling, maar deze zijn gevuld met boeken voor kinderen en volwassenen. Omdat de Community Center in het gebouw zit waar wij wonen, ben ik aangewezen als contactpersoon voor deze plek.

Zo heb ik stiekem een eigen bibliotheek! 😊

Vandaag was er evenement waarbij er boeken verkocht zouden worden. Om deze reden hebben we afgelopen vrijdag 3,5 uur in een kamer, zonder airco, tussen ca. 100 (verhuis)doezen, boeken staan sorteren. Dit ter voorbereiding op de boekenverkoop van vandaag. Vanochtend hebben we in anderhalf uur tijd > 250 boeken verkocht. Geen slechte score!!! Boeken kosten bijna niets (¥10) en het geld naar een goed doel. Na de verkoop had ik nog iemand zo gek gekregen om samen met mij “mijn bibliotheek” uit te sorteren.

• 

• 

En nu ben ik helemaal blij met de boekenkasten… ik mis alleen nog een laddertje…

• 

• 

• 

China is absoluut gezien de grootste of één van de grootste vervuilers ter wereld. Dit is natuurlijk niet zo heel gek, gezien het grote aantal inwoners! Daarnaast wordt hier altijd alles in plastic of karton verpakt. In de supermarkt pak ik een bloemkool, maar zodra deze gewogen is doet de juffrouw er ongevraagd een plastic zak omheen. Inmiddels lukt het me om duidelijk te maken dat dit echt niet nodig is. Wat je via internet besteld wordt geleverd in een te grote doos met veel vulling (plastic or piepschuim. Bestel je bijvoorbeeld blikjes tonic, dan is de vaste hoeveelheid bijvoorbeeld per 6 stuks, maar elk blikje wordt apart in plastic verpakt. Vervolgens zit er extra plastic om het geheel en dit alles wordt verstuurd in een (te grote) doos. We hadden dus ook veel afval. Dit ging allemaal in dezelfde prullenbak. ’s Avonds of ’s ochtends heel vroeg werden de vuilniszakken aan de straat gezet. En dan begon het ritueel. Er kwamen verschillende mensen die de zakken openden en het afval gingen scheiden. De één naam het plastic mee, de ander het karton etc. Op deze manier werd het afval dus gescheiden.

Afgelopen juni werd aangekondigd dat China maatregelen aan het treffen was met betrekking tot het scheiden van afval. Per 1 juli zou dit ingaan. Via de WeChat ontvingen we al allerlei berichten over nieuwe afvalbakken in onze wijk. Het idee is natuurlijk hartstikke goed. Mensen worden zich bewust van hun afvalstapel en gaan dan hopelijk minder afval produceren.

Maar dan nu de regels. En dan gaat het meteen op zijn Chinees. Want elke wijk of compound of wat dan ook… mag in principe zelf bepalen hoe ze de richtlijn implementeren. Als aan het einde maar het afval gescheiden is. Dit betekent in onze serviced appartment:

• Prullenbak in de keuken is bestemd voor Food waste (a.k.a. GFT-afval), maar dit gaat in een normale plastic zak!
• Overige prullenbak is bestempeld als Residual waste (a.k.a. restafval)
• Plastic flessen kan je wel verzamelen, maar die moet je dan zelf naar de kelder brengen (enigszins ontmoedigingsbeleid aangezien het in de kelder 40+ graden is en het er enorm stinkt)
• Papier en Karton (geen idee waar je deze moet afgeven)

Gevolg is dat je voor je gevoel weinig scheidt.

Nu ging Wojtek afgelopen vrijdag de fietsen toch maar even in de kelder zetten i.v.m. de supertyfoon. En wat ziet hij… 5 oudere mensen die de vuilniszakken openmaken en alles uitsorteren…

So much for change…

Dinsdagochtend begon de reis. Met de bus werden we vanaf het hotel in Hoofddorp naar Schiphol gebracht. Ik weet het, het is behoorlijk decadent om de avond tevoren in een hotel te verblijven, maar het is bijna niet te doen om met het openbaar vervoer op maandagochtend op tijd op het vliegveld te komen. We waren ruim 2 uur voor vliegtijd aanwezig (we zijn immers geen amateurs meer wat betreft vliegen). We werden naar een nieuwe terminal gestuurd. Hier mochten we aansluiten in de enorm lange rij mensen die stonden te wachten om in te checken en bagage af te geven.

Op zich geen probleem, want er waren 5 balies geopend. Na 20 minuten wachten waren we nog maar slechts 10 meter opgeschoten.

Een simpele rekensom leerde ons al dat we dit niet zouden redden. De stress begon enigszins toe te slaan. Als er dan nog ook nog wat lompe horken voordringen in de rij, met de mededeling “Als we achter aansluiten missen we de vlucht…”, dan voel je toch enige irritatie opkomen. Maar goed… ik denk dan maar “Karma”… op een zeker moment komt het wel terug als een boomerang. Met nog 15 minuten voor boarding tijd werden alle mensen voor onze vlucht uit de rij gehaald en mochten vooraan staan om in te checken zodat we allemaal de vlucht konden halen. (En nee, die 2 lompe horken hoorden hier niet bij…! 😊)

De eerste vlucht naar Wenen was kort, zo’n anderhalf uur. Het is dan bijna een gave als je hier een dusdanig onbehaaglijk gevoel aan over kan houden, dat je nooit meer met desbetreffende vluchtmaatschappij wilt vliegen. Maar ere wie ere toekomt… het is de stewardess van die vlucht gelukt!! Wat een onbeleefde vrouw. Als je dan toch je werk niet meer leuk vindt, ga op zoek naar iets anders.

In Wenen hoefden we niet lang te wachten. In de lounge was het heel druk. Wojtek ging bij de balie vragen of er misschien nog 4 stoelen in een rij beschikbaar waren, want nu zouden we verspreid zitten. Ik zag nog een vrije stoel in de lounge en zei tegen de jongens dat ze hier konden zitten. Het was een licht verbrede stoel waarop stond: reserved for elderly or disabled people. Deze waren niet aanwezig, dus het leek mij geen probleem dat de jongens hier samen zouden zitten. Binnen 3 minuten kwam er een snotkoker (mijn mening) van een jaar of 15 aan van Chinese afkomst. Hij sprak “Engels”: “Excuse me…” met een handgebaar wuifde hij ons weg en gaf hiermee aan dat dit zijn zit plek was. Perplext liet ik de jongens opstaan en zijn we midden in de hal gaan staan omdat er geen stoelen vrij waren. Inmiddels kwam Wojtek bij ons staan en zei dat de stewardessen zouden kijken of ze plekken op één rij voor ons zouden vinden. Na 10 minuten hadden we nog niets gehoord, maar het boarden begon (business). Wojtek ging onze boarding passen maar ophalen. En op dat moment kreeg hij goed nieuws… er waren 4 plekken in één rij vrij, maar niet in de economy class. We werden gratis geüpgraded naar buisnessclass!!! OMG!!! Wauw… wat een ervaring! Zie de foto’s. En zo werd het toch een zeer aangename reis.