Blog

In Nederland heb ik een aantal mensen enthousiast verteld dat ik weer wilde gaan schermen. En dan niet een beetje trainen, maar met het doel om naar (grote) toernooien te gaan. Toeval of niet, bij ons in de straat zit een schermschool: “Wang Lei International Fencing Club”.

De zaal is genoemd naar de degenschermer. In 2004 was Wang Lei 2^e op de Olympische Spelen en in 2006 de wereldkampioen. Dat klonk al goed. Op een donderdag, vlak nadat we hier gearriveerd waren in augustus, ben ik daar naar binnen gelopen. Het is een prachtige zaal, weliswaar in een kelder, acht lopers met ingebouwde apparatuur. Op dat moment waren er bijna geen mensen, maar goed, als je op een willekeurig moment komt binnenlopen kan dit het geval zijn. De trainer gaf aan dat ik beter op zondag om 15u kon terugkomen. Ik mocht dan kijken en evt. meetrainen met de volwassenen. Die zondag ben ik door een enorme hoosbui daarheen gelopen om te kijken. Er waren 3 volwassenen. Eerst moesten ze 10 minuten lang rondjes rennen. Vervolgens bestond het voetenwerk uit het maken van pasjes van de ene kant van de zaal naar de andere kant. Ook dit was ca. 5 minuten. Daarna volgden verschillende oefeningen. Elke oefening werd gedurende 5 minuten herhaald. De oefeningen waren simpel, bijv. direct steken, directe uitval. Twee mensen staken op de muur en 1 deed de oefening met de trainer.

Een aantal jaar geleden heb ik eens een documentaire gezien over tafeltennis in China. Hierbij stonden kinderen urenlang te tafeltennissen maar deden 1 handeling elke keer opnieuw. En daar moest ik aan denken: herhaling, herhaling, herhaling.

Na anderhalf uur kwam de trainer naar me toe en vroeg: “What do you think?” Tja, wat moet ik hiervan denken… dus ik vroeg: “When will they start fencing?” Dit leek mij een legitieme vraag bij een schermschool. “Oh no, we only fence once week. Today is only target practice…” Ik heb vriendelijk bedankt voor de gastvrijheid, maar ben niet meer teruggegaan.

Wojtek vond vorige week een nieuwe plek. Hij had al een proefles geregeld, welke last minute gecanceld werd. Normaal zou ik dat heel irritant vinden, maar aangezien ik behoorlijk verkouden was, kwam de annulering me wel mooi uit. Op zaterdag gingen we met de metro op pad. Aangekomen bij de nieuwe schermschool zagen we een prachtige poster en een rode loper. Met de lift moesten we naar de 3^e etage. Uit de lift gekomen belandde je in een soort wachthal met bartafels en 1 muur vol met TV schermen waarop je de “actie” uit de zaal kon zien. We werden aangesproken door één van de coaches…, in het Frans. Nu spreek ik geen Frans, dus ik antwoordde dat mijn Frans niet zo goed was. Het deed me goed om te zien dat binnen alle culturen dan dezelfde oplossing bestaat: we herhalen de zin, maar dan wat luider. Uiteindelijk kwam de coach met wie Wojtek contact had gehad en die legde uit dat zij officieel, tot die dag, geen andere taal dan Frans binnen de club mochten spreken. Nu mochten ze ook Engels spreken, dus dat kwam mooi uit. We kregen een rondleiding. De zaal is prachtig, met oog voor detail: bankjes zijn met blauw, wit en rood leer bekleed. Goed gekwalificeerde trainers (olympisch niveau). Weliswaar nog niet veel leden (10), maar verder leek dit me een goed optie en ik was al bijna zover om me aan te melden. Toen kwam het prijskaartje. Lidmaatschap is per jaar 80.000 RMB (ca. €10.000,–). Individuele les van 30 minuten is 1000 RMB (ca. € 125,–).

*Slik*

Nu zie ik op internet vaker mensen om hulp vragen bij de financiering van hun hobby of sport, dus bij dezen: Wie helpt mij bij het bekostigen van een lidmaatschap? Graag je reactie onder deze blog en dan neem ik contact met je op. 😉

Afgelopen maandag had Adam een uitje naar de Biofarm. Vorige week werd ik gevraagd om als begeleiding mee te gaan. Aangezien één van mijn hoofdredenen om naar China te gaan was om meer tijd met het gezin door te brengen, leek mij dit een goed idee. In mijn enthousiasme had ik mij al als begeleider aangemeld. Later besefte ik mij dat ik misschien eerst bij Adam had moeten peilen of hij dit ook leuk zou vinden. Dus heel voorzichtig vroeg ik zaterdag aan hem: “Adam, maandag heb jij een uitje naar de Biofarm. Hoe zou je het vinden als ik mee zou gaan?” Gelukkig antwoordde hij: “Echt waar? Ik kan niet wachten!” Dat was een enorme opluchting! We zitten nog in de fase dat het geweldig is als je als ouder meegaat met je kinderen.

Op maandag moest ik mij om 9.20u melden buiten het klaslokaal, zodat ik de schoolregels kon doorlezen en daarna deze, als akkoord, moest ondertekenen. OMG! Alsof ik supersterren ging begeleiden. Mijn favoriete regel (vrij vertaald): “Praat niet zomaar tegen de studenten. Dit kunnen zij als beledigend/aanvallend ervaren.” We hebben het hier over 5- en 6-jarigen! Dus wat verwachten ze dan van mij? Ik ga mee als begeleiding, maar ik mag de kinderen niet zeggen dat ze niet in de sloot mogen springen? Dat ze niet op de geiten mogen gaan zitten? Dat ze niet de planten uit de grond mogen trekken? Dat ze mekaar de hersenen niet mogen inslaan? Voor de zekerheid heb ik dus gevraagd hoe ik deze regel moet interpreteren. Ik leerde dat ik dit vooral niet te letterlijk moest nemen, waarbij ik het gevoel kreeg dat de school zich vooraf voor van alles wil indekken (iets wat denk ik vrij gewoon is voor Amerikaanse en Engelse scholen). Uiteindelijk heb ik het formulier getekend en we gingen met de bus op pad.

De Biofarm is gelegen nabij Disneyland en het vliegveld, tussen de industrie (hetgeen ik vrij ironisch vind). De kinderen kregen een rondleiding door de kassen en mochten verschillende bloemen en kruiden proeven. Hartstikke leuk. Daarna volgden ze een workshop: chocolade-appel-lolly maken. Na de lunch gingen we de dieren voeren. Van de Chinese ouders heb ik begrepen dat de hokken zeer geschikt waren. Wij hanteren een andere norm, zal ik maar zeggen. Met de leraar had ik al een plan gemaakt hoe we de konijnen zouden bevrijden 😉 Nog even wat groenten plukken voor thuis en tot slot een klassenfoto gemaakt. De kinderen hebben een topdag gehad!

Vlak voor het vertrek naar de school vroeg de docent ons: “Please, if you have any pictures, send them to me so I can put them up firefly.” (dat is de website voor de ouders)

Ik dacht alleen maar: Heb jij de schoolregels gelezen??? “Do not take pictures of the children etc. etc.”!

In het kader van: “Ontmoet je buren” en “Weet waar je kinderen komen” ging ik op bezoek bij een Brits stel met 2 kinderen die vlak bij ons wonen. Zij woonden eerst bij ons in het gebouw, totdat deze nieuwe woning helemaal was opgeknapt. De kinderen waren helemaal blij dat ze ergens gingen spelen, ik was blij dat ik bij thuiskomst geen speelgoed hoefde op te ruimen. Kortom, een win-win situatie. Daarnaast vind ik altijd heel leuk om te zien hoe een ander woont, maar dat zal wel een vrouwending zijn. In ieder geval, ik verheugde me op een gezellige middag. En dat was het ook, Engelse sandwiches met vruchtensap. Terwijl we praatten over koetjes-en-kalfjes liet ik mijn blik rondgaan. Aanrecht over de gehele lengte van de keuken, zo’n 6 meter, waarvan ik de indeling wel apart vond. Aan de ene kant was de kraan, aan de andere kant het fornuis. Persoonlijk lijkt mij dit niet handig met koken. Maar goed, ik keek verder en telde het aantal kastjes. Er is in ieder geval veel bergruimte!

Toen viel mijn oog op iets, dat ik in eerste instantie niet goed kon thuisbrengen. Las ik dit goed? Formaldehyde spray? Ik hoorde bijna de radartjes in mijn hoofd draaien…, waar gebruik je formaldehyde ook al weer voor. Recent had ik nog een thriller gelezen. Had het niet iets met lijken te maken? OMG, waar ben ik in hemelsnaam beland?

Blijkbaar hadden mijn ogen mij al weer verraden, want de heer des huizes vroeg me of er iets aan de hand was. Om direct op de man af te vragen of ze (serie)moordenaars waren, vond ik wat ver gaan, dus ik hield bij: “Is that Formaldehyde spray?” Ik vroeg dit zo nonchalant mogelijk, op een toon alsof ik wist waar ik het over had en of het de normaalste zaak van de wereld was dat je dit in huis hebt staan. Vraag me niet welke reactie ik verwacht had, maar de reactie die ik kreeg had ik zeker niet verwacht: “Ooh, you mean the anti-Formaldehyde spray!” Nee, want dat is natuurlijk wel heel normaal om in huis te hebben… nou ja, misschien wel voor een psychopaat om geuren te maskeren. Wie zal het zeggen. Ik bevestigde dat ik inderdaad deze spray bedoelde. Wat bleek, in China gebruiken ze zeer giftige chemicaliën bij het schilderen. Dit betekent dat de eerste week na het schilderen een huis niet betreden mag worden en daarna moet er nog gedurende 2 weken tweemaal per dag de anti-Formaldehyde spray gebruikt worden.

Je gaat je spontaan afvragen wat vervuilender is, de fabrieken hier of al die nieuwe, net geverfde gebouwen.

Nou vertelde ik vorige week dat de chinezen weinig vrije dagen hebben…, en dan hebben we nu vakantie. Erg geloofwaardig kom ik nu ook niet meer over, dat snap ik, maar deze week is de Golden Week. Toevallig viel het Mid-Autumn Festival dit jaar een weekend eerder, maar vaker is dit gecombineerd.

Achtergrondinformatie: Op 1 oktober is het Chinese National Day, de datum waarop de Volksrepubliek China is gegrondvest. N.B., dit was niet de echte datum, dat was namelijk op 21 september. De chinezen krijgen maar liefst 3 vrije dagen. Doordat zij het weekend voorafgaand moeten doorwerken, hebben ze twee extra vrije dagen, welke zij achter de 3 vrije dagen mogen plakken en daarna is het weer weekend en voilà, je hebt een week vakantie (ik denk dat het Nederlandse kabinet en m.n. het departement van Financiën nog iets van deze rekensom kan leren).

Dat betekent voor dit jaar:

Za 29 sep	Zo 30 sep	Ma 1 okt	Di 2 okt	Wo 3 okt	Do 4 okt	Vr 5 okt	Za 6 okt	Zo 7 okt
Extra werken		Officiële vrije dagen			Compensatie dagen		Normaal weekend

En waarom heet dit dan de Golden Week. In oktober is het weer hier aangenaam (zonnig, meestal droog en aangename temperatuur) dus een “gouden moment” om te reizen. Veel mensen maken   gebruik van dit moment voor zowel korte, als langere (verre) reizen.

Wij kozen voor dagreizen, aangezien Wojtek de tweede helft van de week moet werken (chinezen organiseren namelijk graag toernooien tijdens hun vakanties!).

Op zaterdag zijn we naar Gaoqiao geweest. Hier is een stukje Nederland nagebouwd. Dit was onderdeel van een groot project en de gedachte was dat veel rijke mensen in dergelijke huizen en omgeving zouden willen wonen. Misschien zou het project geslaagd zijn, als ze de metrolijn hadden doorgetrokken en de fabrieken iets beter hadden verborgen 😊 Het was wel heel bijzonder, en surreëel om dit te zien.

Op zondag zijn we naar Gongqing National Forest Park geweest. Dit is het op één na grootste park van Shanghai. Het is werkelijk prachtig! Je waant je ineens niet meer in de stad. Heel bizar. Het is een combinatie van natuur met attracties. En dit is dan ook werkelijk op zijn chinees gedaan. Je betaalt nauwelijks entree (kinderen zijn zelfs gratis), maar vervolgens moet je wel voor elke attractie ca. 10 RMB per persoon betalen. De attracties zijn te vergelijken met de attracties in Nederland…, alhoewel… ook hier hebben de chinezen (net zoals bij alle woningen) weinig met het woord onderhoud…

Puur voor je eigen gemoedrust, sta er niet te lang bij stil…, maar mijd wel de achtbaan die over-de-kop gaat…!!!

De smaak van de maantaart was: Geen idee! Ik heb me laten vertellen dat het waarschijnlijk gemalen bonen met dan wel gedroogd vlees, vis of een combinatie hiervan was. Op de doos staan mooie spreuken, maar niets over de inhoud.

Van 22-24 september was het Zhōng qiū jié. Dit betekent dat de chinezen een vrije dag hadden op maandag. Dit is vrij bijzonder, want chinezen hebben heel weinig vrije dagen. Het was dus feest! En als burger in Shanghai, moesten we dit ook vieren. Nu vroeg ik me af wat deze feestdag inhoudt, dus ben ik gaan zoeken op internet en gaan rondvragen.

Een beetje achtergrond informatie en geschiedenis:

Zhōng qiū jié, oftewel Mid-Autumn Festival is het op één na grootste feest in China na het Chinese Nieuwjaar. Volgens de chinese maan-kalender is het op de 15^e dag van de 8^ste maand. Het feest wordt in het midden van het herfstseizoen gevierd, vandaar de naam. Het wordt ook wel het Moon Festival (Maanfeest) genoemd, omdat rond deze tijd de maan het meest rond en helder is. Het feest is een erfenis van een oud gebruik: maan-offer ceremonies.

De oude chinezen zagen de relatie tussen de beweging van de maan en het veranderen van de seizoen en de agrarische productie. Om hun dankbaarheid te tonen aan de maan en hun oogst te vieren, brachten ze een offer aan de maan op herfstdagen. Dit gebruik werd al gezien in de Zhou dynastie (1046-256 v. Chr.), toen uitgevoerd door de hogere sociale klasse tijdens herfstnacht. Destijds was het nog geen “feest”. Later in de Sui (581-618 n. Chr.) en Tang (618-907 n. Chr) dynastieën, werd mede dankzij de sociale welvaart het maanfeest onder de gewone mensen gevierd. De gewone mensen waren wat vrijer en hun activiteiten beperkten zich niet alleen tot de herfstnacht. In de Tang dynastie werd de vaste dag bepaald (15^e dag van de 8^ste maand). In de Northern Song Dynastie (960-1127 n. Chr.) was het inmiddels een wijdverspreid volksfeest.

Bij een feest hoort uiteraard taart. En laat ik nou altijd heel blij worden van taart. Bij dit feest hoort de maantaart. De maantaart symboliseert de reünie van een familie. Tegenwoordig wordt de maantaart gegeven als cadeau aan familie en vrienden om hun een lang en gelukkig leven te wensen. De maantaart komt met verschillende vullingen.

Wij kregen ook een maantaart van bekenden. Deze zag er geweldig uit. Omdat de 24^ste september de echte feestdag was, had ik de taart tot die dag bewaard. Alleen al bij het openen van de doos liep het water mij in de mond. Prachtig versierd, en het oogde een beetje als een boterkoek. Zo voelde het ook aan, want mijn handen waren nat van het vet. Maar de geur…, ik kon die niet helemaal thuisbrengen… Eerst rook ik vooral het vet van de boter. Toen sneed ik de taart aan, en haalde er een stukje tussen uit. Het leek alsof er noten in zaten. Dit rook ook wel een beetje zo, maar de andere geur… het was… het was zeer onaangenaam. De geur deed me denken aan een aflevering van De Club van Sinterklaas waarin er vistompoezen werden gemaakt door een “nieuwe kok” (de slechterik) en de Muziekpiet vond deze als enige persoon nog lekker ook. Ik weet niet meer of er ansjovis of tonijn in zou zitten, maar alleen de gedachte deed mij destijds al kokhalzen. Nou, de geur van deze taart deed mij terug denken aan de televisieserie.

En zoals je kan raden: we zijn niet zo dapper geweest om het te proeven.

Afgelopen zondag was Adam jarig. Hij werd 6 jaar. Uiteraard was dit een zeer belangrijke dag en moesten we dit goed vieren.

Tijdens de buurtwandeling van de school (Jinqiao walk) was ik door een Vlaamse geattendeerd op een feestwinkel. Hier kun je ballonen, slingers, bordjes, bekers, piñata’s, maar ook verkleedkleding krijgen. We kochten een Spiderman ballon en een Spiderman slinger. De andere ballonnen kochten we bij de supermarkt.

Uiteraard hadden we ook een taart nodig…, maar hoe regel je dit? We zagen eerst een leuk, klein winkeltje met prachtige taarten in de etalage. Helaas spraken de medewerkers geen woord Engels. Ook met de vertaalapp en handen-/voeten-werk kwamen we er niet uit. Vlak bij de supermarkt was er nog een winkel waar ze taart en gebak verkochten. De medewerkster hier sprak 2 woorden Engels, maar met de vertaalapp en de 2 woorden Mandarijn die ik spreek kwamen we er uit. Het werd een frambozen cheesecake; op te halen op zaterdag 15 september om 10.30u (op 16 september zou ze pas in de middag open gaan). De taart was vrij prijzig, zeker aangezien de doorsnede van de taart slechts 20 cm was. Toen we deze ’s ochtends bij het ontbijt aansneden (ja, zo doe je dat als je kind 6 wordt), werd ons duidelijk waarom.

Het was ons al opgevallen dat boter hier in verhouding heel duur is. Met heel duur bedoel ik zo’n € 5 à € 10 voor een pakje van 250-500 gram. Wij noemen het boter hier dan ook: puur goud. Zonnebloemolie daarentegen kost nagenoeg niets. Maar ja…, hoe bak je een cheesecake of een taart in het algemeen met zonnebloemolie?

In ieder geval, toen we een hap van de taart namen leek het alsof we puur goud aten. Het was erg lekker, maar het viel vrij zwaar op de maag. Zeker als ontbijt 😊

Het maakte voor de jongens niet uit. Die hebben alle maaltijden vervangen door taart.

 

 

Heb je ooit het Chinese staatscircus gezien? Ik kan me nog herinneren dat ik dit voor het eerst op de televisie zag. Ik zal zo’n 7-8 jaar geweest zijn. Het was fascinerend. De clownsacts, de trapezeacts, de slangenmensen. En ik was met name gegrepen door de laatste categorie. Deze dames bezaten een dusdanige lenigheid en waren zo gracieus… dubbelgevouwen, balancerend op een standaard en enkel steunend op een mondstuk. En dan zette ze ook nog eens Chinese porseleinen soepkommen met haar voeten op haar hoofd. Op dat moment besloot ik dat ik dat ook wilde. En zoals ik wel vaker dacht op die leeftijd, vond ik dat ik dat ook moest kunnen, aangezien ik het op de televisie had gezien (een befaamde uitspraak van mij, zeker uit die tijd, is: “Papgemakkie! Dat heb ik op TV gezien!”).

Ik verwacht nu bij een aantal mensen al een glimlach, want mijn lenigheid kan je het best vergelijken met dat van een houten plank. Maar als je iets doet, moet je het goed doen. Dus ik besloot om meteen ook de soepkommen uit de kast te halen. Hier was mijn moeder het niet mee eens, want haar Chinese porseleinen kommen zouden kunnen breken…  Ze had uiteraard een goed punt. (Later kwam ik er achter dat het gewone soepkommen, met Chinese print, gespaard bij Royco waren; dus helemaal niet zoooo bijzonder en waardevol.)

Na uren oefenen, zonder soepkommen, moest ik toch tot de conclusie komen dat ik mijzelf nooit zou kunnen dubbelvouwen. Laat staan dat ik dit zou kunnen terwijl ik balanceer op een mondstuk welke bevestigd is op een standaard. Hopeloos.

Nou had ik afgelopen week een flashback van dit hopeloze gevoel tijdens mijn eerste les Mandarijn. We leerden de klanken: “initials” en “finals”; en alle toonvarianten hierop. Enig idee wat de klanken zijn? En enig idee welke toonvarianten er zijn? Neem van mij aan, het is allemaal net even anders dan het Nederlands. Maar het mooiste vond ik de adviezen van mijn lerares Ziva:

• Voor de groep j q x, moet de tong onder, tegen de tanden gezet worden bij de uitspraak.
• Voor de groep z c s, moet de tong boven, tegen de tanden gezet worden bij de uitspraak.
• Voor de groep zh ch sh moet de tong gekruld worden naar achteren bij de uitspraak.
• Voor de r moet de tong naar achter gelegd worden, alsof deze krimpt, bij de uitspraak.

Ze tekende zelfs plaatjes ter illustratie, welke ik uiteraard heb overgenomen.

Morgen heb ik weer les, dus nu ben ik nog keihard aan het oefenen op deze speciale tonggymnastiek. Maar… als me dit lukt…, dan ga ik bij terugkomst in Nederland toch die soepkommen bij mijn moeder uit de kast halen en eens kijken of ik mezelf kan omtoveren in een slangenmens.

 

 

 

Jawel, er zijn van die zinnen waarvan je nooit gedacht had dat die ooit tegen je gezegd zouden worden. Één daarvan is: “Mag ik je scannen” of “Laat me je scannen”.

De eerste keer dat mij dit gevraagd werd, was in een kroeg. Het betrof een man van ongeveer mijn leeftijd, denk ik. Zijn vrouw zat aan het andere eind van de tafel te praten met de nieuwe directrice van de Ducks. Zijn kinderen liepen rond en speelden met die van mij. Zijn jongste zoon zit bij Adam in de klas. Wojtek zat nota bene tegenover mij. De alcohol vloeide rijkelijk en inmiddels hadden we allemaal een paar pintjes of wijntjes op, maar toch… Wat wilde hij van mij en wat moest ik hiermee aan?? Mijn gezicht zal wel boekdelen gesproken hebben, want hij gebaarde dat ik mijn telefoon moest pakken en mijn WeChat moest openen.

In de WeChat (de oosterse equivalent van WhatsApp) heb je naast je naam een QR code staan. Je kan deze code door de ander laten scannen en voilà, je hebt iemands gegevens verkregen in je WeChat. Hetzelfde geldt voor het toevoegen aan groepen.

Dit is toch I-D-E-A-A-L. Dit hadden we jaren terug al moeten hebben. Hoe vaak heb je niet in de kroeg of discotheek gestaan en een poging gedaan om gegevens uit te wisselen met die ene leuke persoon om er later achter te komen dat je het nummer niet goed had overgenomen. Of dat je door de herrie de naam niet goed (lees: helemaal niet) had verstaan en deze verkeerd erbij opsloeg. Misschien ben ik de enige hierin, maar dit heeft weleens voor misverstanden gezorgd. En wat dacht je van tegenwoordig… al die bijzondere namen die mensen nu hebben! Ik betrap me er zelf vaak genoeg op dat ik mensen vraag of zij hun naam even kunnen spellen. En hier in China doe ik dat helemaal.

Maar goed… ik pakte mijn telefoon… hij scande mijn QR code… en ik was toegevoegd aan de groepsapp van de nieuwkomers 2018-2019… pfieuw.

Naar aanleiding van mijn vorige blog, wil ik het graag hebben over de enkelband die te zien was op de foto. Enkele oplettende lezers/kijkers vroegen zich af wat dit was en of dit onderdeel van het schooluniform was.

Ten eerste: diep respect voor diegenen die de enkelband was opgevallen! Ik heb de foto eerst moeten openen en groter maken om dit te kunnen zien.

Dan, de enkelband. Het is algemeen bekend dat de controle hier groot is. Afgelopen weekend heb ik van een man uit Groot-Brittannië begrepen dat in de wijk waar wij wonen, er twee “kijktorens” zijn. Het is mij niet duidelijk of dit op waarheid berust of dat dit een mythe is. Maar in een dergelijke kijktoren zouden er allemaal schermen zijn waar al het dataverkeer wordt gemonitord. Om deze reden wordt ook aangeraden om ten allen tijden gebruik te maken van je VPN. Alhoewel hier ook alweer discussie over is in hoeverre een VPN je data daadwerkelijk afschermt. Ook zou aan de ene kant het Oosten proberen mee te kijken met je gegevens en aan de andere kant het Westen. Klinkt als een ouderwets potje touwtrekken. Inmiddels ben ik helemaal gefascineerd door die kijktorens. Hoe zouden deze eruit zien? Valt er aan de buitenkant iets te zien? Zouden deze torens bij ons in de buurt zijn? Het is in ieder geval een mooi verhaal voor bij de BBQ of in de kroeg. Ook hoorde ik vorige week van een andere ouder dat wanneer je de beschikbare QR codes met informatie over de stad scant, er tegelijkertijd software gedownload zou worden met een tracker. Zo zouden ze alle toeristen kunnen traceren. Dit klinkt bijna als een slechte film… of niet dan. Aan de andere kant, als je wat overkomt ben je ook snel te vinden (op zijn Cruijffs: elk nadeel heb z’n voordeel zullen we maar zeggen).

Maar goed… die enkelband. Dat is een anti-insectenband van de Decathlon. We werden er een beetje simpel van om ons elke keer onder te spuiten met stinkende citroenspray om vervolgens alsnog geprikt te worden. Dit werd ons door de docente van Boris aangeraden. Het lijkt nog te werken ook. En we hebben ze nu in 3 kleuren 😊

Sinds de eerste dag van de vakantie vragen de jongens wanneer de school weer begint. Ik kan je vertellen…, dan heb je nog een lange weg te gaan. Voor ons vertrek hadden we nog wat logeerpartijen, feestjes en uitjes gepland, maar sinds we hier gearriveerd zijn kon de tijd voor de jongens (en ook voor ons) niet snel genoeg gaan. En gelukkig is het nu eindelijk zo ver!

Er zijn een aantal verschillen tussen de school hier en de school in Nederland:

• de naam van de school voor de lagere klassen (Ducks)
• de schooltijden zijn anders (08.00u-15.00u)
• de klaslokalen zijn anders
• de taal is anders
• de inhoud van de lessen is anders

Het grootste verschil is uiteraard de voertaal, het Engels. Onze jongens zijn tweetalig opgevoegd, waardoor hun begrip van de Engelse taal goed is. Om de een of andere reden hebben ze Nederlands altijd als voorkeurstaal gehad, en hierdoor kunnen ze zich een stuk minder goed verbaal uiten in het Engels (dit is een understatement). Hun favoriete uitspraak is: “Are you kidding me???” Dit herhalen ze bij voorkeur tenminste 3x achter elkaar. Nu maar hopen dat de docenten dit kunnen waarderen…

Daarnaast zijn er twee zaken die ik even wil uitlichten; zaken waar ik namelijk heel blij mee ben.

Uniform

Ze hebben er twee: normaal uniform en gymuniform. Behalve dat de jongens er superschattig uit zien, is het ook enorm handig: nooit meer gedoe ’s ochtends over wat ze moeten dragen… (of eigenlijk, wat ze niet aan willen trekken)!  I-D-E-A-A-L!!! Misschien moet ik voor de jongens gewoon eigen uniforms maken voor in Nederland…. 😉

Schoollunch

Tot een week geleden had ik me voorgenomen dat ik de jongens, heel Hollands, een belegde boterham als lunch zou meegeven. Ik keek er al naar uit om dit dagelijks te bereiden, als een goede moeder. Oh boy.. ben ik daar even van teruggekomen… Begrijp me goed, het is niet zo dat ik hun lunch niet wil klaar maken, maar die dagelijkse strijd bij het avondeten, ik werd er gek van. Toen las ik in de Ducks Newcomers app dat andere moeders van moeilijke eters goede ervaringen hadden met de schoollunches. Deels komt dit natuurlijk door de groepsdruk, maar prima, als ze hierdoor beter gaan eten ben ik helemaal voor. Dus vanaf nu eten onze jongens de warme maaltijd op school en mag de leraar het oplossen als ze niet eten! En als we op gesprek moeten komen omdat ze niet goed eten, dan antwoord ik gewoon: “Are you kidding me?!!”