Blog

Nog 4½ week en dan is het vakantie. Over 5 weken zijn we alweer terug in Nederland. Dit betekent dat er veel dingen nog last minute moeten gebeuren, zoals de afsluitende feestjes van allerlei verenigingen. Maar ook moeten de kinderen getest worden op alle cognitieve domeinen i.v.m. het opstellen van het eindrapport. En de kinderen willen allerlei play-dates, want nu zijn we nog in China. Daarnaast is er al een start gemaakt met de planning van festiviteiten voor volgend jaar. En aangezien ik me aangemeld heb voor 2 projecten, heb ik hiervoor ook allerlei meetings gepland staan. Uiteraard moeten alle leuke, sociale dingen ook door blijven gaan.

Dit betekent dat we vanaf volgende week ongeveer elke dag een goed gevulde agenda hebben!

Morgen is één van mijn laatste rustige dagen, en daar ga ik enorm van genieten:

• 6.55u -> opstaan, ontbijten, kids klaarmaken en om ca. 7.55u de deur uit
• 8.10u -> Kiwi’s afgeven i.v.m. Teachers Day (alle tekeningen hebben we vorige week al aangeleverd)
• 8.15u -> kinderen in de klas afleveren
• 8.30-11.30 -> werken
• 11.30-12.30u -> Mandarin class
• 12.45u -> lunchen met Marijke 😊
• Tot 14.45u -> “rust” (dit betekent: boodschappen doen, de was, artikel schrijven, snacks + drinken klaar maken om mee te nemen)
• 14.45u -> Boris + vriendje ophalen
• 15.00u -> Adam ophalen
• 15.15u -> in de speeltuin… kids spelen.. ik vermoord allerlei muggen
• 17.15u -> hopen dat vriendje voor 18.30u wordt opgehaald, want we moeten ook nog huiswerk doen!
• 17.30u -> koken
• 18.30u -> 2 vieze monsters in bad
• 18.45u -> 2 schone kinders in bed, verhaaltje lezen en dan….
• 19.00-20.00u (of iets langer) -> werken

 

Bedenk me net dat Boris ook graag een verjaardagsfeestje voor de vakantie wil… Misschien op donderdagmiddag 20 juni… dan heb ik nog een klein gaatje van 15.30-17.30u…

Van mezelf durf ik te zeggen dat ik redelijk ambitieus ben. Nu ik dit jaar rustiger aan zou gaan doen qua werk, had ik me voorgenomen dat ik dan andere ambities zou gaan nastreven. Eén daarvan is dat ik meer zou doen voor de school van de jongens. Na het zien van de serie De Luizenmoeder, wist ik in ieder geval dat je hier niet zomaar binnen komt, maar dat je onderaan de ladder moet beginnen. De hiërarchie in de serie is als volgt:

luizenmoeder – lief-en-leedmoeder – groene-vingermoeder – voorleesmoeder – overblijfmoeder – klassenmoeder – schoolreismoeder – schoolkampmoeder – medezeggenschapsraad – oudercommissie – ouderraad

Ik had al bijna de luizenkam besteld, maar toen kwam ik er achter dat het hier net eventjes anders is.

Hier is het een professionele organisatie! Nancy (de moeder uit de serie die geen kind meer op de school heeft, maar wel de boel runt) zou trots zijn!

Als ouder ben je van harte welkom om onderdeel te zijn van deze organisatie, maar sommige “rollen” zijn bijna een full time job! Dit schrikt behoorlijk af. En ik kwam er achter dat ik niet de enige was die hierdoor werd afgeschrikt. Blijkbaar was dit een supersuccesvolle organisatie met veel moeders die hier al hun tijd aan doneerden. Echter nu zijn een aantal mensen verhuisd en komen ze mensen tekort binnen de organisatie en gaan ze aan hun eigen succes ten onder. Het inzicht is gekomen dat ze misschien verwachtingen naar beneden moeten bijstellen. Het is natuurlijk leuk om een maandelijks een evenement te organiseren, maar je hebt ook vrijwilligers nodig om dit mogelijk te maken! En laten we eerlijk zijn… kinderen vinden evenementen al gauw heel leuk. De opsmuk is vooral voor de ouders!

Dus ik heb me aangemeld. In eerste instantie voor de Used Book Sales Club. Eind mei heb ik daar al de eerste bijeenkomst van (in de Starbucks, want als ze iets goed kunnen hier, is het aangenaam vergaderen onder het genot van eten en drinken!).

Daarnaast heb ik aangeboden om de Winter Fair te organiseren. Dit is ongeveer het grootste event van de school… Het organiseren van zoiets is niet iets waar ik me normaal voor zou aanmelden en wat ik ook best spannend vind, maar soms moet je uit je veilige omgeving stappen om iets nieuws te leren.

Wordt vervolgd….

N.B. Terwijl ik dit schrijf ontvang ik een email van de directrice van de school met als onderwerp “Head Lice”; misschien toch maar even de luizenkam bestellen en aanbieden om luizenmoeder te worden..!

Het lijkt erop dat het mooie weer nu echt doorzet. Waar we eerst af en toe een mooie dag hadden (zon en 26 graden) afgewisseld met een regenachtige koude dag (15 graden), is de temperatuur nu consequent boven de 20 graden. Maar hiermee komt ook één van mijn grootste, persoonlijke, natuurlijke vijanden terug: DE MUG.

Vorige week zagen we ze voor het eerst en inmiddels heb ik 10 bulten, waarvan 3 in mijn gezicht. Van de 7 op mijn benen waren er al 3 geïrriteerd: vuurrood en een enorme zwelling.

Dus sinds deze week dragen we weer een nieuw parfum: Citroenlucht. We hebben 3 verschillende merken, die allemaal net even anders ruiken. Het kan nooit echt gezond zijn, want zodra ik dit opspuit bij de kinderen moet ik zelf al hoesten. We hebben natuurlijk ook nog de enkelbanden, maar hierin zit ook een citroentablet. Dit werkt een beetje voor het gebied rond de enkels, maar verder niet erg.

In huis probeer ik de mug, zodra ik hem zie, te elimineren. Nu gaat dat nog, want het zijn er nog niet zoveel. En wat als ik slaap?

Er zijn verschillende middelen te koop om de muggen in huis tegen te gaan. Dit zijn de populairste:

• Nummer 3: Citronella Oil Tiki Torch

Deze kan je in Nederland ook prima krijgen, evenals de citroenplant. Zelf heb ik er geen geweldige ervaringen mee. Ik vind het vooral stinken en ik heb niet het idee dat het de muggen verjaagt. Overdag stink ik zelf al naar de citroen, maar ik wil mijn huis graag enigszins fris houden. En nee, een citroenlicht is niet automatisch gelijk aan fris! Sowieso wil ik ’s nachts geen kaars aan hebben, dus voor mij is dit niet geen goede optie.

• Nummer 2: Mosquito Light

Deze lamp trekt muggen aan en als ze naar het lichtje toevliegen worden ze geëlektrocuteerd. Het idee dat de muggenpopulatie vermindert, spreekt mij wel aan! Ik weet het, dat klinkt niet erg diervriendelijk, maar als je net zo vaak geprikt wordt als ik dan begrijp je me. Een kennis van mij hier heeft een dergelijke lamp en hierin lagen enkele muggenkadavers. Het lijkt dus te werken! Waar ik over twijfel is het licht. Dat lijkt me niet fijn ’s nachts!

• Nummer 1: Muggenstekker

Toen ik nog thuis woonde bij mijn ouders, hadden wij een muggenstekker van Vapona. Dit werkte supergoed! Wel hing er een bijzonder luchtje aan en ik kan me nog herinneren dat ik er soms wat hoofdpijn van kreeg. Maar geen enkele mug die mij ’s nachts stak. Op een gegeven moment werd de stekker verboden. Later kwamen ze weer op de markt maar met een andere “werkzame” stof, die naar mijn idee minder goed zijn werk deed. Gelukkig kan je in China alle varianten kopen. Iemand raadde mij aan om die ouderwetse stekker te kopen. Voor het slapen gaan zet je deze een uurtje aan. Alle muggen vallen naar beneden. Een uurtje later zou de lucht zo goed als weg zijn en kan je rustig slapen….

Ik ben er nog niet helemaal uit… Maar aangezien het muggenseizoen hier tot, pak ‘m beet, eind oktober duurt, kan ik beter maar iets gaan uitproberen.

Als iemand nog andere adviezen heeft, dan hoor ik ze graag!

 

Dit keer niet zo zeer een blog over onze ervaring in China, maar eentje over kinderlogica.

Drie weken geleden begonnen deze gesprekken. “Mama, jij heb vroeger teveel televisie gekeken.” (Adam) Hmm.. pardon? “Hoe kom je daar bij?” “Daarom draag jij een bril. Als je teveel televisie kijkt gaan je ogen stuk en moet je een bril.” Okeeee…. “Van wie heb jij deze wijsheid geleerd?” “Van Mr. Gray.” (ook brildragend)

Iedereen die een beetje weet hoe het er bij ons vroeger thuis aan toe ging, weet dat wij niet teveel televisie keken. Doordeweeks mochten we ’s avonds na het eten eerst Sesamstraat kijken en later kwam daar het Jeugdjournaal en Klokhuis bij. Dat was het. In het weekend mochten we op zondagochtend om 8 uur kijken naar Villa’s Achterwerk (de 3 dikke dames) tot mijn ouders uit bed kwamen. En diegenen die mijn moeder kennen, weten dat zij niet kan uitslapen, dus dat wij nooit lang hebben kunnen kijken. Maar ja, leg dat je kind maar eens uit… wat de meester zegt is toch waar?

Dus dan ga je googelen, of eigenlijk Bingen want Google werkt niet op mijn laptop (geen VPN). En laat een brillenspecialist hier nou een blog over geschreven hebben. De belangrijkste boodschap:

“Wij ontnemen al meteen al je zorgen, want nee – televisie kijken is niet slecht voor je ogen.”

Dit verhaal zou op een mythe berusten welke is ontstaan in de jaren 60. Er kwam toen een tv op de markt die 100.000x zoveel elektrische straling afgaf dan wettelijk is toegestaan. Uiteraard werd deze televisie snel van de markt gehaald, maar het gerucht was al geboren en verspreid.

Nu snap ik ook wel dat je met zo’n verhaal, gebaseerd op de blog van een Nederlandse brillenzaak, niet bij de leraar hoeft aan te komen. Maar gelukkig werd dit verhaal bevestigd op een Amerikaanse site, inclusief met een verwijzing naar de instelling waar dit is onderzocht. En ook hieruit bleek: Van televisiekijken worden je ogen niet slechter. Wel worden je ogen moe. Als je dichtbij de televisie zit, kan het zijn dat je je ogen traint om scherp te zien op korte afstand, echter door 2 uur per dag buiten door te brengen is dit effect al weer  weg.

Heel naïef van mij, maar ik heb dus geprobeerd om mij kind bovenstaande uit te leggen (in Jip en Janneke taal). Uiteraard sprak ik voor dovemansoren, want de meester heeft gelijk. Na een paar dagen gaf ik het op.

Sinds een week draagt Mr. Gray geen bril, maar heeft hij lenzen. Nu dacht ik slim te zijn door in zijn gedachtegang mee te gaan en vroeg ik hem: “Adam, is Mr. Gray gestopt met televisie kijken en hoeft hij daarom geen bril meer?”

Na een diepe zucht volgde “Nee mama, hij heeft gekke dingen, die stopt hij in zijn ogen en dan kan Mr. Gray ook goed zien.”

Na ons geweldige verblijf in Xi´an gingen we met hoge verwachtingen naar Beijing. Wellicht iets te hoge verwachtingen. De treinreis was ca. 4 uur (1080 km). Aangekomen in Beijing moesten we een kwartier wachten op onze gids. Zij bracht ons in een moordend hoog tempo naar de bus en toen naar ons hotel. Het hotel had een fraaie lobby, maar daar was alles mee gezegd. De kamer was één grote teleurstelling. We hadden een Family room geboekt en betaalden hiervoor dubbele prijs. Dit hield in: één tweepersoonsbed en een harde slaapbank die we zelf nog moesten opmaken. Onze reisgenoten hadden niet veel betere kamers. De kamer voor 2 personen met 2 aparte bedden bracht uitkomst, aangezien dit twee grote bedden zijn. Wij ruilden van kamer en zo konden we nog enigszins fatsoenlijk slapen. Kamerdeuren gingen moeizaam open, maar de kastdeuren hield je in de hand zodra je de kast opende. Airco deed het niet. Het was niet stuk hoor, maar centraal zo geregeld dat deze pas in werking gaat vanaf 1 juni. We hadden dus een gratis sauna, want buiten was het 28-30 graden. Verder ook nog enige tocht- en schimmelplekken. De oplossing van het hotel: een selfie-stick. Right… we zullen een mooie recensie schrijven op Trip-Advisor. Maar terug naar de reis.

We vonden een leuk Chinees restaurant vlakbij het hotel. Hier werden we zeer vriendelijk te woord gestaan en geholpen. Het eten was verrukkelijk. Een verademing na de eerdere ervaring met het hotel!

De volgende dag hadden we een druk programma. We begonnen op het plein van de Hemelse Vrede (herinner je die iconische foto?). Het plein is echt heel groot. Er kunnen 1 miljoen Chinezen staan. Hier sprak Boris de legendarische woorden: “Nihao Mao” toen hij de foto van Mao zag hangen. Rondkijken op het plein kon gedurende 5 minuten om een foto te maken. Nu laat ik me niet graag opjagen, dus we hebben rustig de wisseling van de wacht bekeken. Daarna snel door naar de Verboden Stad. De stad is opgebouwd volgens de Feng Shui principes, dus aan het begin zag je geen groen. Later in de tuin wel. Ook hier bleef de gids een tempo aanhouden alsof ze de marathon moest lopen. We hadden al meerdere malen aangegeven dat we rustig wilden rondkijken en foto’s maken en niet langs alles te willen rennen. Als groep besloten we bij mekaar te blijven en wat de gids deed.., dat moest ze zelf maar weten. Uiteindelijk begreep ze de hint en bleef ze af en toe wachten. De Verboden Stad bevat prachtige gebouwen, maar ik kon er niet echt van genieten aangezien je continu geduwd werd en teveel mensen het nodig vonden om Adam en Boris aan te raken of foto’s van hen te maken. Dit gaf hen een zeer ongemakkelijk gevoel. Oh, en met aanraken bedoel ik in het gezicht, op de wang, of over hun bol aaien. Continu moest ik zeggen: “Tāmen búyào!” Ook onze gids had hier nogal een handje van. Zeer vermoeiend.

Na het bezoek aan de Verboden Stad gingen we local eten. Dat was een uitdaging. 😊

Vervolgens gingen we naar de Tempel van de Hemel. Het complex bestaat uit een grote ronde hal waar voor de goede oogst werd gebeden, de hal van keizerlijke onthouding (voordat de keizer aan een ceremonie mocht deelnemen moest hij 3 dagen vasten), het open altaar van de hemel en bijgebouwen. Ook dit waren weer prachtige gebouwen, maar er werd veel geduwd. Dit komt naar mijn idee ook mede door het feit dat er dan slechts enkele gebouwen “opengesteld” zijn. Dit houdt in dat de deur van het gebouw open staat, en op 2 meter van de deur staan de hekken waar je achter moet blijven. Iedereen wil dus ongeveer op hetzelfde punt staan om naar binnen te kijken.

’s Avonds gingen we pizza eten. Ook lekker voor de verandering.

Na weer een tropische nacht vertrokken we vrij vroeg naar het Zomerpaleis. Dit ligt aan een groot, kunstmatig meer. Het Zomerpaleis is jarenlang door de keizer gebruikt als buitenverblijf tijdens de zomer wanneer het te warm werd in de stad. De keizer die het paleis liet bouwen, was erg gecharmeerd van Suzhou, en daarom is dit deels nagebouwd.  Sinds 1998 staat het Zomerpaleis met haar tuin op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Wanneer iemand tegen mij zegt dat je een paleis gaat bezoeken, denk ik dat je er deels in mag. Maar nee, je werd hier ruim op afstand van het gehele gebouw gehouden. Daarnaast nam onze gids denk ik ook een korte route, want we moesten natuurlijk wel op schema blijven…. Maar de bijgebouwen en de omgeving waren erg mooi.

En toen de bus in, richting de Chinese Muur. Dit was voor mij wel de belangrijkste reden om naar Beijing te gaan. Na ruim 1.5 uur rijden kwamen aan. We gingen eerst lunchen en toen met de stoeltjeslift de berg op. Je moet in de stoeltjeslift gewoon niet teveel nadenken…, en als je al gaat nadenken, bedenk dan hoe vaak het goed gaat 😊 We hadden zoveel geluk met de luchtkwaliteit, waardoor we ver konden kijken! De Muur is indrukwekkend. Bijna niet onder woorden te brengen. Het stuk waar wij waren was vrij steil. Niet dat de kinderen hier last van hadden, want zij sprongen gewoon op en neer op de trappen. Wat ik dan weer heel eng vond, want aan veiligheidshekken doen ze hier niet echt. Heel dapper gingen we een stuk omhoog wandelen. En toen ik boven was en me omdraaide… besefte ik me dat ik ook weer naar beneden moest. Nadat ik  met knikkende knieën ook weer de steile trap was afgekomen met Adam’s morele ondersteuning gingen we de berg af met een slee (toboggan). Veilig beneden wilden de jongens dolgraag weer met de lift omhoog om weer met de slee naar beneden te kunnen.

Na het plunderen van de souvenirshop gingen we terug naar Beijing. We kwamen middenin de spits terecht, waardoor de trip een stuk langer duurder. We besloten om weer bij het Chinese restaurantje te eten waar we de eerste dag hadden gegeten.

En na wederom een tropische nacht, moesten we heel vroeg ons bed uit om de trein naar Shanghai te pakken. In 4 uur en 40 minuten (1215 km) waren we op het station van Shanghai. Lang leve de snelle trein.

 

Al maanden hadden we in gedachten dat we een reisje door China wilden maken. Je wilt immers niet na zoveel maanden terugkomen en dan alleen Shanghai gezien hebben. Hoog op ons lijstje stond het Terracotta leger.

Nu had Wojtek net een schermkamp en toernooi georganiseerd. En hiervoor waren verschillende mensen vanuit Europa naar Shanghai gekomen. Helaas konden onze Vlaamse vrienden niet blijven, maar we zijn op reis gegaan met ons Duitse vrienden.

Afgelopen maandagochtend heel vroeg namen we de trein naar Xi´an. Na een reis van 5,5 uur kwamen we aan het begin van de middag aan in een zonovergoten, vrij warme stad. Onze gids wachtte ons op. Voordat we naar ons hotel gingen, hadden we al ons eerste uitje naar de Pagode. Hier kregen we ook nog een  spoedcursus Chinese kalligrafie. ’s Avonds gingen we op zoek naar een restaurant. Dit was best een uitdaging. We belandden in een soort snackbar, waar we met 10 personen gegeten en gedronken (o.a. bier en cola) hebben voor ¥156!!! (Dat is omgerekend zo’n € 20)

Onze hotelkamer was in één woord: GEWELDIG!!! Wat een ruimte! Ook het ontbijt bood ons volop keuze.

De volgende dag stond dan DE excursie op het programma: Terracotta leger. Aangezien het best warm was die dag, en de Chinezen het vreemd vinden om een hele dag ergens door te brengen, stelde onze gids voor om eerst naar de Workshop te gaan waar, met toestemming van en gesubsidieerd door de overheid, replica’s worden gemaakt van de klei uit dezelfde berg als waar het originele leger van is gemaakt. Het was heel interessant om te zien hoe de replica’s gemaakt werden. Elk beeld bestaat uit meerdere onderdelen en is hol van binnen.

Onderweg in de bus naar de workshop en naar het Terracotta leger vertelde de gids ons wat van de geschiedenis van de Qin-dynastie. De keizer die als eerste alle 7 rijken verenigde tot één land en opdracht gaf tot de bouw van het Terracotta leger en de Chinese muur. Net zoals bij de Romeinen, de Grieken en de Egyptenaren, was het ook bij de Chinezen niet altijd rozengeur en maneschijn. Vergelijkbare intriges. Ik kan je alleen maar aanraden om hier meer over te lezen, want ik vrees dat ik het verhaal geen recht aan doe, wanneer ik het probeer te verwoorden.

De beelden niet eens zolang geleden ontdekt, namelijk in 1974 per toeval door een boer. De beelden zijn nu klei-achtig van kleur, maar waarschijnlijk waren ze dit niet. Er zijn aanwijzingen dat deze echter zeer kleurrijk geschilderd waren.

Wat ik wel nog even wil delen, is dat de naam China afgeleid is van deze dynastie. In deze periode kwamen er ook al westerlingen hier. De naam Qin (spreek uit: Tjin) lijkt op het Engelse “chin”. En zo is de naam China gekomen.

Na ons bezoek aan het leger zouden we nog een wandeling maken op de stadsmuur. Het was inmiddels echter zo heet geworden, dat we dit drastisch hebben ingekort! Daarna zijn we naar Muslim Quarter geweest. Eén straat wat halal-eten en heel veel souvenirwinkels.

Tot slot zijn we als echte cultuurbarbaren gaan eten bij de McDonalds 😊

Vandaag hebben we de trein genomen naar Beijing. Ik ben benieuwd of dit net zo’n beleving wordt als Xi’an.

Je denkt dat alles wel went…, maar dat is niet zo.

Gisteren werd me dit weer even duidelijk. Ik was met een groep op pad door de stad. Eerst naar de fake market. Hier werden verschillende aankopen gedaan en die konden allemaal in de daar aangeschafte koffers gestopt worden. Daarna gingen we naar Jin’an Temple. Bij aankomst bij de tempel was het weer omgeslagen: regen en onweer. Aangezien ik de tempel al meerdere malen bezocht had, bood ik aan met de koffer aan het begin te blijven, waar ik kon schuilen in een bijgebouwtje. Een koffer de trappen op- en afslepen en over elke (hoge) drempel tillen, is ook weer zo wat.

Ik vroeg netjes aan de bewaker of ik daar mocht zitten op een krukje. En dat mocht gelukkig, want ik had er al ruim 10.000 stappen op zitten die ochtend. Hij zat daar rustig te roken en zijn telefoon te bestuderen. Toen zijn pauze voorbij was, werd hij afgewisseld door een andere bewaker. Deze man wilde ook roken, maar moest eerst even goed rochelen en zijn neus legen. Nu zie je tijdens een voetbalwedstrijd nog wel eens dat zij hun neus legen op het veld. Ik snap dat zij geen zakdoek bij zich dragen. Maar een bewaker bij een tempel kan toch best zakdoeken in zijn broekzak doen…??? En de fluimen die ze uitspugen. Brrr. Dat rochelen en spugen… ik word daar elke keer weer onpasselijk van. Toen ik daarna wegliep heb ik goed gekeken of ik niet door zijn snot en fluim liep zodat ik ook nog zou uitglijden.

Nu denk je misschien… Ach… dit is een bewaker… tijdens zijn pauze… jij zat daar in hun huisje te schuilen. Goed punt… Maar dat is uiteraard niet het enige. In Disneyland stonden we met vele andere in een voorzaal te wachten voor we het theater in mochten. Chinezen willen altijd de beste plek hebben en je wordt dus continu geduwd. Ineens ruik je aroma’s, waarvan je niet wist dat deze ook uit een levend wezen konden komen. Mijn hemel, geen idee wat desbetreffende persoon gegeten had, maar ik viel er bijna flauw door. Uiteraard kijk je om je heen of je iemand (enigszins) schuldbewust ziet kijken, maar nee hoor! Nu is dat natuurlijk een redelijk veilige omgeving om luchten te laten ontsnappen, want er zijn zoveel mensen bij elkaar dat het niet duidelijk is wie verantwoordelijk is voor de lucht.

Maar de zaken gebeuren ook zonder enige vorm van anonimiteit. Twee weken terug was ik in de Westerse supermarkt en tijdens het afrekenen, terwijl ik geld stond uit te tellen, laat de kassajuffrouw een enorme boer. Ze wendde niet haar hoofd af, had geen hand voor de mond, geen excuses… Gewoon een harde boer. De afstand was net groot genoeg dat ik niet kon ruiken wat ze gegeten had.

Gelukkig waren de kinderen niet mee, anders was dit een signaal voor hun geweest dat dergelijk gedrag heel normaal is. Tja… dan hebben ze nog ergens gelijk ook, want dat is het hier.

Je weet dat wanneer je naar een heel ander land verhuist er cultuurverschillen zullen zijn. Verschillen zijn niet per se slechter of beter. Het is gewoon anders. Of je iets beter of slechter vindt, hangt af van je eigen norm. Zo vormt ieder zijn eigen waardeoordeel.

Ik vind het bijvoorbeeld best een mooi idee dat je in een restaurant eten besteld dat niet alleen voor één persoon is, maar dat je deelt met al je tafelgenoten. En nee, je graait niet met je handen in een pot/pan, je kunt gewoon netjes opscheppen met een lepel en op je eigen bord/kom leggen en dan met stokjes eten (of gewoon bestek). Wojtek vindt dit een afschuwelijk idee. Hij bestelt iets en wil dit dan gewoon zelf opeten.

Er zijn ook veel dingen waar we hetzelfde over denken.

Bijvoorbeeld over dit bord:

Dit hangt op elk toilet in de school.

Laat ik bij de bovenste zin beginnen: “Please don’t stand on the toilet”. Elke keer als ik naar het toilet ga, vraag ik me af hoe de Chinezen in hemelsnaam balancerend op de toiletbril hun behoefte proberen te doen. Nu heb ik begrepen dat deze regel ook op de toiletten van sommige Europese universiteiten hangt, om te voorkomen dat de Chinese studenten op het toilet gaan staan.

De middelste zin: “Please put the used tissue paper into the garbage bin”. Dit is iets wat wij in Nederland absoluut niet gewend zijn. In Nederland hangt er misschien een bordje met het vriendelijke verzoek om geen luiers/vochtige doekjes/maandverband/tampons in het toilet te deponeren. Maar dit gaat gewoon over het toiletpapier. Onafhankelijk of je een nummer één of twee hebt gedaan, moet je het gebruikte toiletpapier in een prullenbak doen. Het mooie is dat dit een open prullenbak kan zijn (heerlijk voor de geuren) of een gesloten prullenbak, waar in 9 van de 10 gevallen geen voetpedaal is om de deksel te openen. Heerlijk hygiënisch 😊 Misschien is dit één van de redenen waarom alle instellingen en bedrijven vele schoonmaaksters/ayi’s hebben rondlopen. Puur om alle prullenbakken met grote regelmaat te legen.

De onderste zin is natuurlijk geen overbodige luxe op een plek waar veel kinderen gebruik maken van het toilet. Of een openbare plek waar überhaupt veel mensen naar het toilet gaan. Op de één of andere manier hebben sommige mensen het idee dat ze niet hoeven door te trekken als ze op een andere toilet zijn geweest dan het toilet thuis.

Had ik al gezegd dat dit bordje hing op een toilet waar alleen volwassenen gebruik van mogen maken???

En dan de hamvraag; één keer raden: welke van bovenstaande regels wordt in ons huis juist wèl of niet fanatiek gevolgd?

Vandaag staat in het teken van Save the Bees!

“Bijen gaan dood en dat is onze schuld.” Dat is de boodschap die Adam op school geleerd heeft. Dat komt door alle vervuiling, het omkappen van de bomen en de chemicaliën die op de bloemen gespoten worden.

En laten bijen nu heel belangrijk zijn! Want ze eten pollen en nectar en maken honing. Ik denk dat hun belangrijkste rol, namelijk het bestuiven van andere bloemen te ingewikkeld was om uit te leggen, want dat werd niet genoemd.

Adam en zijn jaargenoten hebben meerdere brieven gestuurd naar de directrice van de school. Vandaag werden enkele van die brieven voorgelezen. Heel hilarisch, want het leek net alsof de directrice zelf de bomen omkapt en alleen schuldig is aan het verdwijnen van de bijen 😊Maar het schrijven van brieven heeft geholpen, want de directrice heeft actie ondernomen. Vandaag liet ze weten dat ze extra bloemen heeft laten planten bij de school en dat de komende weken nog meer bloemen geplant zullen worden.

Helemaal leuk…, maare… ik heb het niet zo op bijen. Zodra ik gestoken ben, krijg ik een enorme zwelling. De beide jongens overigens ook. Dus toen we gisteren naar huis liepen en Adam ineens enthousiast riep: “Look Mommy, a bee!” Kreeg ik bijna een paniekreactie en begon al om me heen te zwaaien met mijn armen. Waarop Adam boos werd, want “Bees are dying!” en zijn moeder moest daar niet nog even extra aan bijdragen. Hij keek me aan alsof ik staatsvijand nr. 1 was, en eerlijk is eerlijk, op dat moment was ik dat waarschijnlijk ook voor de bijen. Ik heb hem er toen even aan herinnerd wat er gebeurt wanneer wij gestoken worden door een bij. En dat ik niet de bij (per se) wil doodslaan, maar dat ik hem wel wil verjagen. Toen was alles weer goed. Heerlijk dat het leven soms zo simpel kan zijn!

Nee, dit heeft niets te maken met de afname van het aantal Chinese restaurants in Nederland zoals ik in de krant heb gelezen. Maar om het Nederlands cultuurgoed te beschermen, wil ik toch even een oproep doen om vaker naar de Chinees te gaan zodat de “babi pangang” niet verdwijnt!

Dit slaat op de 10 minuten gesprekken met de docenten van afgelopen maandag. Het mocht je wellicht verrassen, maar het heeft dit keer niets met Boris te maken. Bij aanvang van het gesprek met zijn juf vroeg zij weer of wij vragen hadden. Dus dit keer was mijn eerste vraag: “What is the bad news and where is the physical evidence?” Gelukkig heeft zij een goed gevoel voor humor en kon ze hier hard om lachen. Nee, Boris doet het heel goed en dat zonder bijlessen (iets waar Chinezen dol op zijn, want je moet wel DE BESTE zijn 😊)

Het gaat dus om Adam. Adam had in Nederland nauwelijks leren lezen, laat staan schrijven en/of rekenen. Dit heeft hij allemaal moeten inhalen. De focus van de school lag hierbij op de taal, want dit heeft hij nodig om te communiceren en alle andere vakken te leren. Hij heeft een enorme sprong gemaakt en is qua taal nu op het niveau waar hij hoort te zijn. So far so good. De leraar gaf ook aan dat Adam in de klas heel goed mee deed en heel enthousiast is. Maar wanneer hij zelfstandig een taakje moet maken wordt hij ineens onzeker en wacht hij vaak tot de leraar bij hem komt zitten en gaat dan zelfstandig zijn werkje maken. Hier moeten we dus aan werken… Maar ja, het is best lastig om van de ene op de andere dag zijn zelfvertrouwen te vergroten. We legden uit hoe we zaken thuis afhandelen om te horen of we misschien dingen beter anders kunnen. Naar het idee van de leraar deden we het juiste (ook wel eens fijn om te horen) en moesten we daar vooral mee doorgaan. Volgens de leraar had Adam veel vriendjes, dus in sociale omstandigheden belemmerde het hem niet. Ik gaf aan dat ik merkte dat hij soms zich wat ongemakkelijk voelde als ik ‘m de klas in bracht. De leraar dacht dat dit misschien kwam omdat er dan nog minder expat-kinderen aanwezig zijn en alleen Chinese klasgenoten, met wie Adam (net als alle andere expat-kinderen) minder contact heeft.

Gelukkig had de leraar nog wel een advies: “Try to arrange a playdate with one of his Chinese classmates.”

Hmm, dat moest ik even laten bezinken. En ik was letterlijk even afgeleid. Tja, misschien moet ik dat ook meer stimuleren. Hetgeen best lastig is, want alle Chinese kinderen hebben bijna dagelijks 1 of meerdere naschoolse activiteiten. En wie dan? Ik ken geen Chinese klasgenoten, of wel….? En toen gebeurde het. Ken je het gevoel dat je iets zegt, en dat je daarna door de grond zakt en er voor je gevoel geen bodem lijkt te zijn….

Ik opperde… “Perhaps we can arrange a playdate with Ariël…” Waarop de leraar antwoordde: “She is Malaysian…”