Blog

Vandaag zijn we naar Avonturenpark Hellendoorn geweest. Adam en Boris hadden toegangskaartjes voor het park gekregen van hun oom en tante. Ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit eerder was, maar wat een ontzettend leuk park!

Nu wordt gezegd dat het in het leven niet draait om de bestemming, maar om de reis er naar toe. Laat dat nu net heel toepasselijk zijn…

Zoals ik al zei, ik was nog niet eerder in Hellendoorn geweest en ik had geen idee waar dit lag. Wojtek overigens ook niet. Aangezien wij geen navigatie in onze huurauto hebben, gebruikte ik Google Maps. Dit werkte heel goed. We kregen zelfs te horen waar er een flitser op de route stond. Toen we vlakbij het pretpark waren, stonden er borden dat we de R moesten volgen. De dame (stem) van Google Maps is misschien best aardig in het echte leven, maar na bijna een uur vonden wij haar stem best irritant worden. Nu we de borden moesten gaan volgen besloot ik om de navigatie af te sluiten en hiermee ook wat mobiele data te besparen. Op een gegeven moment kwamen we bij een T-splitsing waar geen R stond. Dilemma… 50% kans dat je goed kiest. Ik meende in het adres iets gezien te hebben met Luttenberg en gelukkig stond dit wel op het bord: linksaf. Na een tijdje rijden zagen we nog steeds geen R. Dit kon natuurlijk maar één ding betekenen. We waren verkeerd gereden. Ik besloot de navigatie weer aan te zetten. Ik dacht dat we vlakbij waren, maar ineens waren we 20 minuten verwijderd van de bestemming (nee, er ging op dit moment nog geen lampje branden…). Braaf volgden we de weg door de weilanden, want die heb je daar veel. We waren vlakbij, nog maar 1,5 km. Toen moesten we linksaf slaan. In eerste instantie zagen we geen weg, maar dichterbij gekomen was er een onverharde weg door het bos. Wojtek vroeg nog “moeten we hier in? Dat kan toch nooit goed zijn?” Waarop ik heel overtuigend zei: “Kijk maar naar de navigatie.. zie… en hier hebben meer auto’s gereden, dus het zal wel goed zijn!” (Yes, wij denken inderdaad dat de mensen wat meer in het noordoosten standaard op onverharde wegen rijden, ahum 😊) Ik geloof niet dat hij het er helemaal mee eens was, maar hij sloeg linksaf en reed het pad in. Na 200 meter zei hij weer “dit kan nooit goed zijn…” En ik weer “Jawel, de navi geeft dit toch aan?!” Even later passeerden we 3 mountainbikers die pauzeerden op een op een kruispunt. Wij reden door een helling op. Ondertussen moest ik wel lachen, want het ritje was hobbelig, Wojtek zat krampachtig achter het stuur en we reden niet in een Jeep, maar een Toyota Aygo. Boven aan de helling moesten we rechtsaf. Wojtek vond het inmiddels echt niet grappig meer. En ik zag op de navi dat we er bijna waren, nog 600 meter. Intussen begint er een klein lampje te branden… Gelukkig was ik dit keer verstandig genoeg te besluiten om mijn mond te houden tot we er veilig zijn…. Na nog wat obstakels (veel los zand, waar we gelukkig doorheen kwamen) en wat bochten rijden we weer op een verharde weg, en jawel, we komen direct bij Hellendoorn uit. We naderen de verkeersregelaar echter niet van voren, maar van achteren! Dit veroorzaakt een flink vraagteken op zijn gezicht. Nadat de auto geparkeerd stond en Wojtek weer rustig kan

ademhalen, controleer ik mijn telefoon om te zien of mijn vermoeden juist was… en dat was het….

“Woj…, weet je wat er mis ging? Ineens was de navigatie overgeschakeld naar modus FIETSER!”

 

Nog anderhalve week en dan gaan we weer terug. Langzaam aan beginnen we met de voorbereidingen: kledingkasten, speelgoed en papierstapel uitzoeken. Laatste bezoekjes worden nog gepland. Ook hebben we nog een klein feestje te vieren dit weekend (de verjaardag van Boris en alvast pre-party voor Adam).

Lijstjes worden afgewerkt. Planning voor de laatste schoonmaak is in de maak.

Nog 2 dagen werken en één dag dienst. Onder controle.

Het enige waar ik me een beetje zorgen om maak is het weer. Vorig jaar hadden we een goede voorbereiding. Het was destijds in Nederland net zo warm als in Shanghai.

Nu weet ik dat het op dit moment ook best warm is in Nederland… maar in Shanghai is het op het moment net even warmer (en dan bedoel ik de gevoelstemperatuur!!). En dan heb ik het nog niet over de monsoon die nu over Shanghai raast (= heel veel regen).

HELLUP!

De kinderen hebben een geheel eigen voorbereiding bedacht.

Eén keer per jaar is het zover… Je weet dat het moment gaat komen. En toch: stress. Enkele weken van tevoren merk ik dat de stress langzaam begint toe te nemen. En dan is de dag daar. Nu ik kinderen heb moet ik ook ineens dapper zijn en geen angst meer hebben. Boris had de volgorde bepaald: van groot naar klein. Uiteraard liet ik me niet kennen en nam ik plaats in de stoel. De stoel werd naar achteren gekanteld en toen kon het feest beginnen. Tegenwoordig hangt er een TV scherm aan het plafond. Ik keek zo aandachtig mogelijk naar het programma, maar ik vond de beelden van schedels waar slechts nog enkele tanden in zaten niet erg bevorderend om mijn rust te vinden. Na een minuut kwam het verlossende oordeel: geen gaatjes. Dit werd bijna direct gevolgd door de opmerking dat hij wel AL dat tandsteen moest weghalen. De laatste keer dat er tandsteen verwijderd moest worden, was in 2009, dus zo logisch vond ik het niet. Maar goed, je moet vertrouwen hebben in de expert. Ik was dus al vergeten hoe ontzettend vervelend dit kon zijn. Terwijl de tranen op een gegeven moment in mijn ogen sprongen kon ik uiteraard geen kik geven. Toen hij klaar was, zei hij dat ik een bekertje kreeg om mijn mond te spoelen want, ik citeer: “ik heb flink huisgehouden”. Met mijn rug naar de kinderen gekeerd spoelde ik 3x en ik was blij dat zij het bloed niet zagen. Toen ik me omdraaide keken ze me vol verwachting aan. “Niets aan de hand” zei ik zo luchtig mogelijk met een glimlach waarvan ik hoopte dat ze die geloofden.

Opgelucht haalden ze adem en gingen zij ook één voor één dapper in de stoel zitten.

De kinderen zijn sinds afgelopen maandag uit logeren bij opa en oma. Dit betekende dat we gisteren een dag voor ons samen hadden. Nou ja, de ochtend dan, want ´s middags zou Wojtek al naar Amsterdam vertrekken. Dus we hadden bedacht dat we samen naar het bos zouden gaan. Gelukkig was het niet al te warm, aangezien ik in het bos het liefst lange mouwen en lange broekspijpen draag vanwege alle insecten. Zoals bijna iedereen weet trek ik alle soorten insecten aan en ben ik ook een wat gevoelig voor insectenbeten, dus ik probeer het contact te minimaliseren! Als ik een korte broek draag in het bos, moet ik tenminste 3 teken per keer verwijderen en dan voel ik mij een insectenseriemoordenaar.

Het leek mij leuk om te gaan mountainbiken. Maar Wojtek houdt niet van fietsen en heeft ook geen mountainbike, dus dat ging het niet worden. Wandelen leek me ook prima, maar Wojtek wilde liever gaan hardlopen. Uiteindelijk gingen we dus samen hardlopen. Aangezien ik de omgeving daar beter ken (lees: ik ga er wel eens mountainbiken, dus ik weet ongeveer hoe de paden lopen), mocht ik de route en het tempo bepalen. Geen probleem. Ik weet dat hij niet zo van de hele brede paden houdt, dus ik wisselde de paden af. Elke keer weer ben ik onder de indruk van de natuur daar. Ik vind het zo heerlijk om daar te zijn. De geur…, de rust en stilte… enkel wat dierengeluiden. Na een uur waren we weer terug bij het beginpunt. Het feit dat ik dit vermeld geeft vooral aan dat ik heel trots ben dat ik het een uur heb volgehouden!

Bij thuiskomst sprong Wojtek direct onder de douche en ik ging de lunch klaar maken. Ineens voelde ik wat kriebelen achter mijn oor. Eerst dacht ik nog dat het een haar was, maar al snel werd me duidelijk dat ik een “gast” had meegenomen uit het bos. Wat het was kon ik niet zien. Vanuit mijn haar ging het op mijn schouder zitten en toen op mijn kin. Toen ik dacht dat ik het weggeslagen had, zat het op mijn hand. Daarna op mijn been. Ik kwam maar niet van het beest af. Het leek overigens op een kruising tussen een vlieg en spin. Het had vleugels en kon ook vliegen, maar het sprong ook en liep zijwaarts. Ik voelde het beest ook echt, dus ik denk dat het een poging deed om mij door mijn kleding heen te prikken. Toen heb ik toch maar de hulptroepen ingeschakeld. In eerste instantie kreeg Wojtek het beest ook niet te pakken, want het bleef maar terugkomen. Uiteindelijk had hij ‘m kunnen pakken met een handdoek. Aangezien ik een minder grote insectenvriend ben dan Boris, wilde ik wel graag dat het beest voorgoed uitgeschakeld zou worden. Je zou denken dat dit gemakkelijk is, maar het beest bleek zeer veerkrachtig! Na enkele minuten hadden “wij” gewonnen.

Het enige wat ik me nu afvraag is: Wat kan ik nog meer doen om de volgende keer niet wéér een beest mee naar huis te nemen. Tips?

Zoals de meeste mensen tijdens hun zomervakantie doen, zijn wij ook afgereisd naar een zonnig, half-tropisch oord: Nederland. Inmiddels zijn we ruim een week terug. De eerste dagen hadden de jongens behoorlijk last van hun jetlag, en daarmee had ik er ook last van aangezien ze mij om 03.00u en 05.00u wakker maakten om te vragen of het al dag was. Daarnaast denken ze ook dat ik ze elke avond in de maling neem en ze eerder naar bed stuur dan in Shanghai. Dit is niet het geval, maar in Shanghai is het elke avond om 19.00u donker, en hier duurt dat wat langer. Maar goed, dat is eigenlijk niet waar ik het over wilde hebben.

Nu we terug zijn in Nederland ben ik ook weer aan het werk. Vorige week ben ik een beetje ingewerkt op het nieuwe computersysteem en afgelopen weekend heb ik mijn eerste dienst gedraaid. Nou vind ik altijd al dat ik een geweldige baan heb, maar nu weet ik het zeker. KNF-laborant: Kan Niet Fantastischer.

Het vak is zo divers, dat geen enkele dag hetzelfde is. Niet alleen doe je veel verschillende soorten onderzoeken, ook de patiëntenpopulatie is zeer divers. Af en toe is het een behoorlijk puzzel, maar daar hou ik van. Ik vind het dan ook moeilijk voor te stellen dat er in Nederland zo’n groot tekort is aan laboranten. Zelfs als je bepaalde facetten minder leuk of interessant zou vinden (iets wat ik me niet in kan denken, maar dat terzijde) zou je altijd aan het werk kunnen in een centrum dat zich in een bepaald onderzoek heeft gespecialiseerd wat je wel leuk/interessant vindt (bijv. een epilepsiecentrum, slaapcentrum, kinderziekenhuis, ALS-centrum etc.). Het mooie van ons vak vind ik dat het al vrij lang bestaat, maar dat het zich blijft door ontwikkelen. Ja, dit betekent dat het vak over 10 jaar inhoudelijk vast wat veranderd is (meer gebruik van computeranalyses etc.), maar ik ben er van overtuigd dat je als laborant altijd nog nodig bent.

Boris is in de zomervakantie jarig. Dat betekent dat hij niet rond zijn verjaardag een kinderfeestje kan geven. Aangezien in Dulwich elk jaar de klassen opnieuw geformeerd worden, wisten we al dat hij na de vakantie in een hele nieuwe klas terecht zou komen. Om deze reden hadden we (of eigenlijk vooral ik) besloten dat Boris voor de vakantie nog een feestje mocht geven.

Mijn plan was om dit op zijn Hollands te doen. Enkele vriendjes uitnodigen en dan lekker kneuterige spelletjes doen. Maar oh wee… dit is “SO NOT DONE”! Enkele moeders legden me haarfijn uit dat een seggregated party echt niet kan. Nu was het ook niet mijn idee om alleen de zogenaamde expat kindjes uit te nodigen omdat ze expat zijn, maar ik wilde alleen enkele van Boris’ vriendjes uitnodigen (en toevallig zijn dit expat kindjes of half-chinese kindjes).

Moraal van het verhaal… ik liet me overhalen om de hele klas uit te nodigen. En binnen een dag na het uitsturen van de uitnodiging had ik al 12 bevestigingen binnen. Oké, dacht ik… dat kan ik nog wel aan en ook binnen ons huis. Anderhalve week later hadden op 2 klasgenootjes na iedereen de uitnodiging geaccepteerd. Dit betekende 20 kinderen inclusief Boris en Adam. *slik*

Ik had wel direct laten weten dat het een drop off feestje was, dus geen rondhangende ouders/grootouders/ayi’s en dat ook niet alle andere broertjes/zusjes/neefjes/nichtjes welkom waren.

We besloten om dan toch maar een aparte ruimte in het gebouw te huren. En ja, ook hierop moesten we weer afdingen (zo’n gedoe elke keer!).

Boris is helemaal dol op piraten, dus het thema voor het feestje was meteen duidelijk. En hier om heen kun je veel dingen bedenken.

Op de dag van het feestje kreeg elk kind een piratenpaspoort. Hierop stonden activiteiten die ze moesten afronden om hun piratenexamen te behalen: Piratenhoed vouwen, Piratenvlag maken, Baard/Litteken/Tattoo zetten, Save the Gold (spelletje) en Have a Feast! Eigenlijk hadden we dit al snel bedacht. Maar toen moesten we ook nog een Goodiebag bedenken, want een feestje is niet mogelijk zonder Goodiebag. Wat is een beter cadeau dan o.a. een zwaard mee te geven…? 😊 Ik denk dat het een geslaagd feestje was… zie de foto’s!

PS: En dan hebben we het nog niet eens over de absurde cadeaus gehad die Boris heeft gekregen…!!!

Nog twee dagen en dan is het schooljaar al ten einde. Een mooi moment om even terug te blikken op hoe we het afgelopen jaar hebben ervaren. Het zal waarschijnlijk niemand verbazen, dat we het allemaal super naar ons zin hebben gehad. De jongens waren hier echt op hun gemak en dat was denk ik ook voor jullie wel duidelijk, gezien wat jullie over hun streken hebben kunnen lezen…

Aan het einde van het jaar krijgen alle kinderen hun schoolrapport. Ergens blijft dat toch een spannend moment. Ik bedoel, ik vind mijn jongens geweldig, maar ja… die mening hoeft niet iedereen te delen! Wat waren wij ongelooflijk trots toen wij hun rapport zagen. Na een jaar in China ben ik nog steeds geen echte Chinees, want ik vond hun gedrag in de klas naar de leraren en andere leerlingen toe het belangrijkst. Voor beide heren werden superlatieven gebruikt om hun goede gedrag en interactie binnen de klas en op het schoolplein te beschrijven. Uiteraard zijn de academische prestaties, zoals dat hier zo mooi heet, niet helemaal onbelangrijk. En ook wat dat betreft zijn wij heel trots. Beide jongens scoren op alle domeinen (Engels, Mandarijn, rekenen, ICT, muziek en gym) zoals verwacht of boven verwachting.

Dus deze twee heren hebben ons in een pauw veranderd!

Naast mijn gewone baan deed ik in mijn vrije uren wat onderzoek in Nederland. Dit heb ik voortgezet terwijl we naar China verhuisden. Afgelopen week mocht ik op het European Congress of Clinical Neurophysiology in Warschau mijn onderzoek presenteren middels een poster.

Uiteraard vond ik dit geweldig! Nog niet eerder heb ik zoiets mogen doen. Tja, waar moet je dan beginnen? Gelukkig kreeg ik ondersteuning van mijn collegae uit Rijnstate. Een format waarin ik de poster kon maken werd aangeleverd. Het is een kunst om de velden te vullen met voldoende informatie zodat de kijker begrijpt wat je gedaan hebt, maar nog meer om voldoende weg te laten. Teveel informatie leidt af en dan zal de kijker afhaken. Na wat puzzelen was de inhoud klaar. Toen ging ik nadenken over de lay-out. Want ja, ik wil natuurlijk wel mensen naar mijn poster lokken. Hoe kon ik dat het beste doen? Door mijn outfit te matchen met mijn poster!

Ik ben naar de “original duplicate” markt geweest om een pak te laten maken. Ik koos een vrij opvallende stof, en zowel de stof als het model zijn geïnspireerd op het pak dat Jodie Whittaker droeg tijdens een interview in de Graham Norton Show. Daarna heb ik het randje van de velden op mijn poster aangepast aan de kleur van mijn pak: groen.

Ongeveer een week voor mijn vertrek ontving ik een email dat ik behalve naast mijn poster staan ook nog max 3 minuten mijn poster moest pitchen voor een commissie. Nu is spreken niet mijn grootste vaardigheid, dus dat vond ik enorm spannend. Met dank aan Hanneke had ik een dag voor de presentatie een kort verhaal in elkaar gezet. Een aantal keer oefenen voor de spiegel en twee keer “in het echt” voor Hanneke en ik was er klaar voor. Nou ja… zo klaar als ik kon zijn.

De dag van de presentatie ging ik ’s ochtends naar de ruimte waar ik mijn poster moest ophangen. Het was een kleine tegenvaller hoe klein de ruimte was en hoe dicht de posters naast elkaar hingen. Om 15.00u stond ik daar dan naast mijn poster. Ik voelde behoorlijk wat zenuwen. Al vrij snel mocht ik mijn verhaal vertellen. Behalve dat ik per ongeluk extra benadrukte dat de data uit 2 Nederlandse ziekenhuizen afkomstig was, ging het verder vrij goed.

Toen het congres was afgelopen zijn we nog naar de stad geweest en daar heb ik alvast een nieuw pak gekocht voor de volgende keer… 😊

Het is hier zulk mooi weer dat het zonde is om continu binnen te blijven. Zeker wanneer je de ochtend vrij hebt en anders binnen gaat sporten. Ik zag mijn kans dus schoon nadat Wojtek noodgedwongen een fiets had gekocht (een heel ander verhaa) om hem te verleiden tot een fietstochtje.

In Shanghai kun je prima fietsen, want er zijn voldoende fietspaden. Daarnaast is er een bike-trail van ca. 40 km, dus het leek me een goed idee om dit deels te fietsen. Vanaf ons huis besloten we naar de YangPu bridge te fietsen en vanaf daar het pad te volgen. Maar als je net als ik een typefout maakt in je navigatie, kan het dus maar zo zijn dat je 10 km verderop uitkomt bij de HuangPu bridge. Oeps, foutje bedankt. Dankzij dit foutje zagen we wel een stukje Shanghai dat we anders niet hadden gezien!

Toen we uiteindelijk bij de YangPu bridge aankwam gingen we de biketrail volgen. Dit is een mooi pad langs de rivier. Het was mooi weer, niet veel vervuiling, dus we konden genieten van de rit. Zo leerde ik ook dat aan de rivier een populaire trouwlocatie gelegen is. Hier kunnen meerdere koppels tegelijk a la Love Letters of Ron’s Honeymoon quiz de trap aflopen en trouwen.

Aangezien we niet de hele dag de tijd hadden zijn we tot Lujiazui gefietst en vanuit daar terug naar huis gegaan. Hierbij had ik nog een kleine discussie met een agente die vond dat wij niet op het voetpad mochten fietsen waar andere fietsers (Chinezen) en scooters reden. Uiteindelijk toch maar ervoor gekozen om een andere weg te nemen, omdat we niet goed konden inschatten wat anders de gevolgen zouden zijn.

Binnenkort gaan we het tweede deel van de route fietsen!

Hadden we een tijdje terug een discussie met Adam over het nut van de bijen. Nu heeft Boris dit naar een nieuw niveau gebracht. Ik houd echt wel van dieren, maar er zijn grenzen.

Ongeveer twee weken geleden zagen we kleine beestjes in de keuken. In eerste instantie had ik nog niet echt door wat voor beestjes het waren. Aangezien ik geen beestjes in de keuken wil, had ik elk beestje met een doekje opgepakt, vermorzeld en in de prullenbak gegooid. Na enkele dagen werden dit meer beestjes en het was opvallend dat we ze bijna alleen maar ’s avonds zagen, wanneer het donker was.  Op een gegeven moment zagen we wat grotere exemplaren en je raadt het al, het waren kakkerlakken. Nou had ik bij kakkerlakken echt het idee dat deze ca. 10 cm groot moesten zijn, en dat je ze heen-en-weer kon horen trippelen. Dus vandaar dat het bij mij even duurde voordat ik vaststelde dat dit kakkerlakken waren.

Na een kleine zoektocht vond Wojtek hun schuilplaats: achter in de koelkast bij de motor (dus niet ìn de koelkast bij het eten). Uiteraard hebben we de receptie hierover ingelicht en zij zouden donderdagochtend komen met bestrijdingsmiddel. We waren al gewaarschuwd dat je dan 2 weken je huis uit moet i.v.m. giftige gassen. Dit was echter overbodig bij dit middel, volgens de receptie. Gedurende 2 uur de deuren open en dan was de lucht weg.  Donderdagochtend kwamen zij langs terwijl ik nog op de school was. Wojtek lag half-ziek op bed. Ik nam op de terugweg koffie mee en toen ik voor de deur stond, rook ik de lucht al. Ik kwam binnen en kon zelf bijna geen ademhalen. Direct heb ik de deuren open gezet. Wojtek was heel slim op de kamer van de jongens gaan zitten en daar rook je de lucht niet. Nou, dit middel moest wel helpen, want ik viel zelf bijna dood neer.

Maar ohhhh nee…, denk maar niet dat die verrekte Chinese kakkerlakken doodvielen…!!! Die kwamen ’s avonds rustig weer tevoorschijn.

We namen toen zelf de regie in handen en kochten op zaterdag bij de supermarkt een spuitbus: Raid. ’s Nachts spoten we dit achter bij de koelkast en langs de randen van de onderkastjes.

Zondagochtend liep Boris de keuken in en kwam daarna overstuur onze slaapkamer in.

“Mummy, you killed the insects. That is not good. Insects are little creatures!”

*Zucht*