Auteur: vananaarchina

The End… Einde… Fin… Finito… Ende… Slut… etcetera. Het is duidelijk, ons avontuur is voorbij. Sinds afgelopen zondag zijn we terug in Nederland na een interessante reis. Dat wil zeggen, de vluchten waren probleemloos, maar we missen nog steeds één tas vol met knuffels en speelgoed van de kinderen. Dat is echter weer een ander verhaal.

Maar goed… Na een verblijf van bijna anderhalf jaar in China lijkt me dit een mooi moment om even te evalueren.

Wat hebben we geleerd

• De milieuvervuiling is echt. Nee, je kan niet ineens één partij aanwijzen die de luchtvervuiling veroorzaakt zoals nu gebeurt bij de boeren. Maar die vervuiling is echt en die is ook echt niet fijn. Het feit dat je air purifiers in je huis moet hebben om schone lucht te hebben is eigenlijk te bizar voor woorden. Ook het dragen van een masker was soms echt noodzakelijk en het enige voordeel wat ik kan bedenken is dat wanneer het guur weer is het enige warmte geeft.
• Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. We hebben het bizar goed hier in Nederland. Je mag en kan hier zeggen wat je denkt. Ook al lijkt het misschien niet altijd zo, als je in een land geleefd hebt waar dit echt anders is besef je hoe waardevol dit is. Nu krijgen we pas goed mee wat er daadwerkelijk in de wereld speelt (en met name in Azië).
• Afstand is relatief. In China draaiden we ons hand er niet voor om, om even een weekendje ruim 300 km verderop door te brengen. Of om iets gedurende een halve dag te bezoeken op 100 km afstand. Terwijl in Nederland vonden we Groningen altijd al ver weg. Als je daar heen wilt moet je toch tenminste daar een hele dag voor uit trekken.

Wat gaan we missen

• Alle nieuwe vrienden en kennissen.
• Het gemak (alles is te koop en thuis te bezorgen, meestal gratis).

Wat gaan we niet missen

• Het gerochel en gespuug.
• Het ongevraagd foto’s maken en aanraken.

Dit is dan de laatste blog. Hoewel ik dit voornamelijk voor ons zelf geschreven heb, hoop ik dat eenieder die het gelezen heeft er plezier aan beleeft heeft. En bedankt voor de interesse!

再见

PS, ik ben geslaagd voor mijn HSK niveau II examen!

“Dit was eigenlijk een verhaal over een draak die een prinses gevangenhield tot … er een ridder kwam die met de draak vocht en de prinses bevrijdde. Einde. Maar dat verhaal kan ik je niet vertellen, want Draak is er nijdig vandoor gegaan.”

Dit komt uit het boek van Lou Carter en Deborah Allwright en ik lees dit regelmatig voor. Het had, iets aangepast, ook mijn blog kunnen worden:

“Dit was eigenlijk een verhaal over het Kerst-/Afscheidsfeest van het schermen… tot er helaas iemand onwel werd en we uit gezond verstand en respect het feest stopten.”

Hoewel het allemaal goed is afgelopen, zal ik hier dus verder niet over schrijven.

Maar gelukkig hebben we nog 2 andere feestjes beleefd die ook zeker blogwaardig zijn. Nou ja, wij… Adam.

Het eerste feestje was op vrijdag middag na school. Het zou een klein feestje zijn, want die mensen zouden de dag daarna op vakantie gaan. Bij een klein feestje denk ik aan 5 kids maximaal.. maar als je uit Chili komt betekent dit 15 kids. Ik had bedacht dat ik hem samen met Boris zou wegbrengen (met de metro). Nou bleek dat er helemaal geen metrostation in de buurt was. Gelukkig had iemand een plekje over in de auto. Nou vraag je je misschien af wat je dan doet op een klein, bescheiden klimfeestje….??? Dan ga je naar een professionele klimhal en klimmen. Ik dacht dat hij last had van hoogtevrees, maar dat blijkt, gezien de foto’s, wel mee te vallen.

• 

• 

• 

• 

• 

Twee dagen later had hij een feestje van twee meisjes. Die ochtend hadden we een playdate voor Boris en ik had en de tijd niet goed in de gaten gehouden en ook niet goed ingeschat hoe lang de taxi rit zou zijn. Met als gevolg dat we een uur te laat kwamen op het feestje. Maar dat maakt niet uit, als dit georganiseerd is door iemand uit Spanje en Zuid-Amerika. Dit was gewoon fashionably late. Ik weet niet hoeveel kids er waren, maar volgens mij een stuk of 30. Adam had het slijm maken gemist (wat ik niet zo erg vond), maar dat kon hij nog even snel inhalen (helaas). Overigens… hadden ze voor het slijm maken een professioneel iemand ingehuurd! Daarna was de Zumba les, uiteraard ook met een professionele dansinstructrice. Op de video die ik had ontvangen zag ik dat Adam tenminste 1 dans heeft meegedaan…, maar ik hoorde later van de moeder dat de jongens daarna tezamen hadden besloten dat ze niet meer mee gingen dansen. Tot mijn verrassing was er geen piñata.. maar uiteraard waren er wel bubbels voor de ouders (geen kinderfeestje zonder wijn/champagne!!!) Helaas heb ik geen foto’s van dit feestje… alleen video’s, dus dat maakt het delen wat lastig.

Op de weg terug naar huis heb ik beide jongens uitgelegd dat de meeste feestjes in Nederland minder uitbundig zijn!

In één van mijn eerdere blogs gaf ik aan dat ik als laatste grote activiteit de Winter Fair wilde helpen organiseren. Weken geleden had ik me bij de Friends of Dulwich (FoD) aangemeld als vrijwilliger hiervoor. Ik had voor de zomervakantie begrepen dat de organisatie hiervan heel intens is en dat je wekelijks zeker een dag bezig zou zijn met de planning. De tijd verstreek en ik kreeg maar geen reactie… tot ik ineens vernam dat de Winter Fair niet meer door zou gaan bij gebrek aan vrijwilligers! Zooo… daar viel mijn plan in duigen. In plaats van de Winter Fair zou er een Winter Festival georganiseerd worden. Niet door de FoD, maar door de school en de leerlingen zelf. De FoD zou alleen enkele onderdelen organiseren: de Bake-sale, popcorn kraam en de Used Books-sale. Aangezien ik toch al een lid ben van de Used Books-group was de keus vrij makkelijk gemaakt.

We hadden een groots plan gemaakt. We zouden alle dozen meenemen en uitstallen zodat we onze opslag konden laten schoonmaken. Dit waren echter zoveel dozen dat dit niet ging lukken. Ongeveer een derde van de dozen was meegekomen.

Om half 12 sloot ik me aan bij de anderen die waren begonnen met opbouwen en om 12.45u verkocht ik de eerste boeken. Het was een constante stroom aan klanten. Dit was de eerste keer dat we ook een doos met gratis boeken hadden neergezet. Dit waren boeken waarvan we vermoedden dat deze niet verkocht zouden worden, maar we konden het allemaal niet over onze hart verkrijgen om boeken weg te gooien. Dit bleek een schot in de roos. Bijna alle gratis boeken werden meegenomen. Wat opviel was dat niemand alleen maar een gratis boek mee nam, maar dat zij daarnaast ook tenminste één boek kochten. De box met gratis boeken wordt nu een vast onderdeel van de verkoopstand. De laatste boeken verkochten we om 17.15u. Sowieso hebben we >500 boeken verkocht. De volledige opbrengst gaat naar een goed doel, Heart2Heart.

En ik ben best trots op mezelf, ik heb dit keer geen één boek gekocht! (Dat zou niet erg handig zijn met de aankomende verhuizing…)

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Zoals velen van jullie wellicht gezien hebben, was afgelopen zondag het Dulwich Toernooi. Een soort clubkampioenschappen. Wojtek deed uiteraard de organisatie, Adam deed mee en Boris en ik runden het winkeltje (eten en materiaal). Het laatste toernooi waar ik onderdeel was van de organisatie, was al weer even geleden en hoe gek het misschien ook klinkt… ik was ook vergeten hoe ontzettend VERMOEIEND dit is.

Terwijl Adam zich goed vermaakt, en Boris voor iedereen koffie probeert te maken, mag ik me verbazen over de vragen die ik krijg.

• Ik sta achter een tafel met eten, drinken, een koffiezetapparaat, een waterkoker en schermmateriaal. De eerste vraag: “Can I buy a coffee?”
• Er ligt een prijzenlijst waarop staat hoeveel iets kost. Er komt een klant… pakt een sportdrankje… kijkt op de lijst… en vraagt mij vervolgens: “Does this cost ¥10?”
• De volgende pakt een “fruitreep”… kijkt op de lijst waarop staat ‘fruitbar ¥5 (2pcs)’… en vraagt mij: “Is it 2 for ¥5?”
• Betaling kan contant of per QR-code geschieden. Onder de QR-code heb ik geschreven dat dit een code voor Alipay is en niet WeChat. Vervolgens zie ik meerdere mensen die proberen met WeChat de QR-code te scannen en te betalen. Uiteraard lukt dit niet en zeggen: “The QR code is not working. How can I pay?”
• Iemand vraagt aan Boris hoe duur een kleine degen is. Boris zegt ¥300. Ter info: hij had geen idee 😊 Vervolgens laat ik de prijslijst zien. Een kleine degen kost ¥280. Krijg ik vervolgens de vraag: “So, is the epee ¥300 or ¥280?”

Ondertussen geniet Adam van het toernooi en lukt het me af en toe om iets van zijn schermen te zien. Uiteindelijk weet hij voldoende punten te halen voor een bronzen medaille. We zijn supertrots! Maar het meest trots zijn we op zijn sportiviteit, want hij juichte nog harder voor zijn vriendje die het toernooi gewonnen had, dan voor zijn eigen medaille. De kleur van zijn medaille is misschien brons, maar voor ons heeft het zeker een gouden randje!

• 

• 

• 

Enkele weken terug ontvingen we de uitnodiging voor het gala van Dulwich in verband met het 400-jarig jubileum. Tijd voor een feestje!!! Wellicht ben ik één van de weinigen, maar ik had nog niet eerder een gala meegemaakt. Bij gebrek aan een fatsoenlijke jurk en black tie hadden we een goede reden om naar de fake market te gaan. Een pak laten maken was geen probleem. Maar een Westerse jurk, dat was wat lastig. Uiteindelijk vond ik een mooi model. Echter de gebruikte stoffen hadden ze niet en ook was het niet mogelijk om kralen/paletjes op een jurk te laten zetten. Uiteindelijk koos ik mijn eigen stoffen omdat Chinezen het lastig vinden om vrije keuzes te maken. Ik koos voor groen zijde, kant en tulen. Vervolgens kreeg ik een klein meningsverschil met de kledingmaker. Hij vond dat ik te dik was voor het model. Ik vond dat onzin en zette mijn zin door. Oké… eerlijk is eerlijk… vergeleken met Aziatische jonge vrouwen ben ik ook wel een tientonner! 😊Hij nam de maten op en ik zag dat hij qua lengte tot de bovenzijde van mijn voet opmat. Dat kwam mooi uit, dan kon ik mooi flatjes/ballerina’s dragen i.p.v. hakken! Dat scheelt weer voorzichtig doen bij het lopen en dansen.

Een week later konden we de kleding ophalen. Mijn jurk was iets te wijd, dus die liet ik ter plekke nog even innemen. Vol enthousiasme vertelden ze me dat ze de jurk extra lang hadden gemaakt zodat ik er hakken bij kon dragen… grrrrrrrrrrrrrrrrrrrr… nu moest ik alsnog nieuwe schoenen met hak kopen. Gelukkig zijn daar winkels zat, en warempel vond ik schoenen die bijna pasten.

Twee dagen voor het gala hoor ik ineens mensen om me heen die allemaal een afspraak bij de kapper hadden gemaakt zo’n twee uur voor het gala. En uiteraard kreeg ik de vraag waar ik mijn haar zou laten doen en wat ik er mee ging doen… Oeps.. goede vraag.. want hier had ik uiteraard nog niet over nagedacht! Niet getreurd… ik doe het gewoon zelf! Met een paar leuke haarklemmetjes en wonderpoeder (dank Marijke) moet dat toch lukken!

Zaterdag was het zover… joehoe! We stonden op vol goede moed… oh nee… wacht ff.. we stonden op met een volle neus.. stront verkouden! Wat extra vitamientjes kwamen we de dag door en aan het einde van de middag voelden we ons fit genoeg om toch naar het feest te gaan.

En zeg nou zelf.. dat hadden we toch niet willen missen..?!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Afgelopen donderdag en vrijdag was Wojtek vrij en dus besloten we om de kinderen 2 dagen uit school te halen en mee te nemen op een korte trip. Ja, dat kan hier zomaar 😊

Op woensdagavond boekten we een hotel en de treinkaartjes voor de dag er na. Snel nog even zoeken op Tripadvisor wat er in de omgeving te zien was en zo waren we donderdagochtend “goed voorbereid” op reis. Ondanks het drukke verkeer kwamen we op tijd aan op het station. Na een reis van slechts één uurtje waren we op onze bestemming Hángzhōu.

We gingen gauw onze koffer naar het hotel brengen. Het hotel, Shangri-La, lag aan de West Lake (Xī hú). Na een korte plaspauze liepen we naar het meer. Het had die ochtend geregend en door de vochtigheid in de lucht zag het meer er mysterieus uit.

• 

• 

• 

Omdat we nu toch niet ver konden kijken, besloten we om geen boottochtje te maken, maar om een taxi te nemen naar de Lingyin temple en de beeldentuin. Dit was een goede keus. De kinderen (en wij ook) waren onder de indruk van de beelden, de tempel en de natuur. Toen het begon te schemeren gingen we terug naar huis. Even snel wat eten en naar bed.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De volgende dag gingen we in de ochtend naar Yunxi Zhujing Scenic Resort. Dit is een bamboe bos. Entree was ca. 1 euro voor iedereen boven 1.2m. Geen geld dus. We hadden gedacht dat we hier max een uurtje zouden doorbrengen, maar dat werden er ca. 3. We hebben er heerlijk gewandeld en genoten van de natuur en de rust. Adam was met Wojtek helemaal naar de top van de berg gewandeld. Boris en ik zijn halverwege teruggekeerd.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Nog helemaal sereen gingen we weer de taxi in op weg naar de volgende bestemming. Het serene gevoel was snel verdwenen bij aankomst bij Songcheng. Volgens de websites zou dit een soort avonturenpark moeten zijn. Het was een geheel nieuwe ervaring 😊 Het toegangskaartje was het kaartje voor de voorstelling. De rest van het park kon je dan “gratis” bezoeken. Onze voorstelling was pas om 15.20u, dus we hadden een kleine twee uurtjes voordat dit begon. We besloten wat te eten. En toen wilden de jongens het spookhuis in. Dit mocht vanaf 1.2m. Boris was dus enorm teleurgesteld. Ik vroeg de jongedame bij de attractie of hij er misschien toch in mocht en dit was geen probleem. Boris was heel blij. Dit was echter van korte duur. Wat een DRAMA! Het was pikdonker, smal, keiharde geluiden en stroboscopie. Verder lagen er lichaamsdelen die best echt leken en onthoofde personen. Kortom… nadat we er zo snel mogelijk door heen gelopen waren, en ik weer in de buitenlucht was had ik een klein wit weggetrokken jongetje naast me met tranen op zijn wangen. Ter compensatie gingen ze maar even  op een elektrisch paardje rondrijden en soort lasergame spelen. Toen was het drama snel weer vergeten. Inmiddels was het bijna 15.20 en gingen we naar het Theater. Het stuk ging over de Song dynastie en de White Snake legend. Wojtek had gelezen dat dit in de top 3 van voorstellingen stond die je eens in je leven gezien moet hebben. Nou.. het begon… het was bombastisch, snel, indrukwekkend… Joop v/d Ende eat your heart out… Soldaat van Oranje moet ook wel in een half uur kunnen als de Chinezen de hele Songdynastie + legende in één uur kunnen opvoeren.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na afloop stuurde ik een berichtje naar Marijke hoe geweldig het was. Met een foto. Zij was verbaasd dat dit het stuk was wat zo hoog aangeschreven stond… want dat was toch op het meer? Potverdorie… we waren naar het verkeerde stuk geweest. Inmiddels was het 17u. We besloten terug naar het hotel te gaan en te kijken of we nog kaartjes voor de West Lake voorstelling konden krijgen die avond (Impression West Lake: The legend of the White Snake). Dit stuk is van de hand van de director die ook verantwoordelijk was voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Beijing. Dit lukte wonderbaarlijk genoeg. En zo zagen we dus twee voorstellingen op één dag! Hoe cultureel!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

En wat hoor ik gisteren dan van Mirjam… zij heeft in Yangshuo op een meer de The legend of the White Snake gezien… van de director die ook verantwoordelijk was voor de opening van de Olympische Spelen in Beijing… *zucht* … zelfs dat is dus niet uniek in China…!

Adam´s verjaardag was al ruim anderhalve maand geleden, maar hij had nog een verjaardagsfeestje tegoed. Boris´ feestje stond nog in ons geheugen gegrift en mede daardoor hadden we enkele weken extra mentale voorbereiding nodig.

Aangezien Boris de hele klas mocht uitnodigen, kreeg Adam de keus. Of je hele (huidige) klas, of een aantal vriendjes. Gelukkig koos hij voor de laatste optie. Nog steeds waren dit 12 vriendjes, maar je blijft altijd hoop houden dat er één of twee niet komen opdagen.

Vorige keer hadden we een zaaltje gehuurd, maar behalve dat het veel geld kostte, hadden we nu het idee dat dit minder bij Adam paste. Adam heeft een favoriete locatie in Shanghai, namelijk The Flying Fox. Laat de dochter van de eigenaar nu net bij Boris in de klas zitten. Ik kon dus makkelijk vragen of het mogelijk was om een kinderfeestje bij hen te organiseren en wat dit zou kosten. Voor 14 kinderen zou dit zelfs goedkoper zijn dan alleen al de zaalhuur in ons gebouw! En dan krijgen ze ook nog eten, drinken (free flow) en een ijsje. Topdeal! Hoewel ze normaal gesproken geen reservering accepteren van 14 kinderen met slechts 2 volwassenen, werd er voor ons een uitzondering gemaakt omdat ze er vertrouwen in hadden dat wij de kinderen wel in toom zouden kunnen houden. De Athletic’s trainer van Dulwich had de cupcakes en de groene en bruine frosting gemaakt.

Afgelopen zaterdag was het zo ver. We hadden Adam niet verteld waar zijn feestje zou zijn en de locatie was ook niet uitgelekt via zijn vriendjes! Toen we aankwamen bij zijn favoriete plek was hij dus ook superblij. En helemaal toen hij alle Dinosaurus ballonnen zag.

Om 11 u zou het feestje beginnen. Om 11.15u waren er 5 kinderen. De stress sloeg een klein beetje toe, want dat er één of twee kinderen niet komen opdagen… prima… maar >50%, dat zou toch wel jammer zijn. Helemaal omdat iedereen bevestigd had om te komen. Gelukkig was iedereen er om 11.30u 😊 Na het versieren van hun cupcake leerden we de kinderen het spelletje Spijkerpoepen. Ook in China is dit een groot succes. Vervolgens deden we een aardappelrace waar de kinderen goed hun energie in kwijt konden. Even energie bijtaken tijdens de lunch om het daarna zo snel mogelijk kwijt te raken bij een soort tikkertje. Om 14u kon je goed merken dat de kinderen moe werden. We legden wat kleurplaten, maskers en stiften op tafel en de kinderen konden nu zelf kiezen wat ze wilden doen. Rustig kleuren of nog even spelen. Om 14.30u was het feest voorbij.

Adam had een superdag gehad en, voor zover wij gehoord hebben, alle jonge gasten ook!

Zoooo, dat kunnen we afvinken van ons lijstje!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Nee, dit gaat niet over de Engelse rockband met hits voornamelijk in de jaren 70 en volgens sommige kenners de grondleggers van de  moderne heavy metal en hard.

Dit gaat over de huidige luchtkwaliteit. Wij ervaren hier op dit moment wat er gebeurt als er een plotselinge verandering is in het normale productie beleid.

Aankomende week start de China International Import Expo in Shanghai. Een enorm groot, en economisch gezien een belangrijk evenement. Vanuit de overheid is bijvoorbeeld ook verplicht gesteld dat op maandag en dinsdag o.a. de scholen gesloten zijn. Nu heb ik mij laten vertellen door iemand wiens man bij één groot bedrijf werkt, dat nog even vlak voor de opening de productie omhoog is geschroefd. We zien van dichtbij goed wat dit precies betekent voor de lucht. Als je naar de lucht kijkt, lijkt het bewolkt en alsof het kan gaan regenen, maar de voorspelling is zonnig zonder bewolking. Deze grijze lucht is het gevolg van de vervuiling. Het is niet zo dat de smog zo laag hangt, dat we geen hand voor ogen kunnen zien. Wel voel ik mijn ogen prikken als ik buiten ben, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik sowieso gevoelig ogen heb. Waar vanochtend de lucht kwaliteit nog oranje was, is deze nu diep paars.

• 

• 

• 

• 

Onze Dalek (air purifier) reageert hier ook op. We zien een donkerpaars oog. De maskers zijn weer tevoorschijn gehaald.

Wellicht kan ik het niet goed op papier zetten wat dit met mij/ons doet, maar het is zo bizar om dit lijfelijk te ervaren. Het drukt je nogmaals met de neus op de feiten wat “wij” met de aarde doen. Waar in Nederland dit soms een ver van je bed show lijkt, en we ons niet echt druk hoeven te maken over dit soort zaken. We doen immers al aan afval scheiden en fietsen veel. Hier is het spreekwoordelijk “a different cookie”.

Als ik dit zo allemaal bekijk, dan is de boodschap van Greta Thunberg zo gek nog niet…

Nog niet eerder had ik een Oktoberfest meegemaakt. Heel logisch dus dat we dit aan de andere kant van de wereld (t.o.v. Duitsland) eens zouden beleven.

De uitnodiging ontvingen we al voor de zomervakantie, dus we hadden voldoende tijd om ons hier mentaal op voor te bereiden. Het feest besloeg een 3-gangen menu en gratis bier/wijn tot 00.00u.

Uiteraard hadden we gepaste kleding nodig. Maar hoe moest ik dat in hemelsnaam in China vinden. Ik was dan ook heel blij dat ik via de app doorkreeg dat ik op internet moest zoeken voor een Dirndl. Ik was diegene erg dankbaar voor deze informatie want ik had zelf deze lettercombinatie niet bedacht en ik vond het wel vreemd dat de Chinezen hier zo’n bijzondere lettercode aan hadden gegeven. Pas enkele weken later toen ik op facebook een bericht van iemand zag die haar Dirndle te koop aanbood, viel het kwartje dat zo’n jurkje daadwerkelijk zo heet. 😊 Tja.. je kan niet alles weten, zullen we maar zeggen.

Maar goed, op Taobao kun je alles vinden en ook in elke prijsklasse. Dus ook een Dirndle en Lederhosen. Voor slechts € 25 heb je twee complete outfits (inclusief accessoires).  Tja, we blijven Nederlanders en zijn dus blij met een koopje!

De dag van het feest. Met een taxi moesten we naar de andere kant van de stad. Soms heb je mazzel met de chauffeur… en soms wat minder… Dit keer hadden we geen mazzel en kotsmisselijk stapte ik na ruim een uur uit de auto. Maar gelukkig maakt de ambiance in het restaurant dat snel goed. Bij aankomst stond er al Duits brood op tafel en het duurde niet lang voor we ons eerste bier kregen. Langzaam aan druppelde de rest van ons gezelschap binnen. Toen werd het eten geserveerd. Vooraf zalm, het hoofdgerecht bestond uit verschillende soorten vlees, aardappelpuree en zuurkool, en als toetje een apfelstrudel. Niet alles was even goed/lekker, maar met al dat bier erbij maakte het weinig meer uit.

What happens in Shanghai, stays in Shanghai.. dus ik kan er niet teveel over zeggen en niet alle foto’s mag ik delen…, maar er was foute muziek, er werd op de banken en tafels gedanst en Wojtek’s kater was pas na 2 dagen voorbij 😊

• 

• 

• 

• 

We waren hier tot nu toe enorm verwend met temperaturen die eigenlijk altijd ruim boven de 25 graden waren. Een goede nazomer zal ik maar zeggen. En dat is maar goed ook want de kinderen moeten hun zomeruniform (korte broek en poloshirt) tot 1 november dragen.

Van vorig jaar wisten we dat het ineens over kan zijn… en toch waren we verrast. Want dinsdag (gisteren) was het BOEM…., ineens gedaan met de lekkere temperaturen. En vandaag is het nog een stuk frisser!

Het gekke is dat op papier ziet het er nog niet eens zo beroerd uit (20°C maximale temperatuur op dinsdag), maar als je kijkt naar de grafiek was dit een dag eerder nog de temperatuur gedurende de nacht. Het voelt voor mij ook echt anders dan 20°C in Nederland. Daar vond ik de 20°C-grens een legitieme reden voor een dunne stoffen broek, of misschien zelfs een korte broek. Hier is het alsof de kou door mijn botten trekt. Gewrichten doen pijn en ineens is ook bijna iedereen verkouden.

In Nederland vind ik de herfst ook één van de leukste seizoenen. Zeker om dan het bos in te gaan. Alle herfstkleuren, paddestoelen, kastanjes, eikels, beukenootjes, de herfstgeuren, de modder… Maar hier hebben we dat niet. Hier is het gewoon ineens koud. Straks vallen ook ineens alle blaadjes binnen 1 à 2 dagen van die paar bomen en dan ziet het er uit als winter.

Ik dacht altijd dat vooral Nederlanders kunnen klagen over het weer, maar nee hoor…! Dat is gewoon lekker universeel. En laat dat nou net iets zijn wat ik ook in Mandarijn kan zeggen:

今天天气不好。太冷了。(Vandaag is het geen mooi weer. Het is te koud.)

En zo blijkt het weer wederom een alom verbindende factor!