Nee, dit heeft niets te maken met de afname van het aantal Chinese restaurants in Nederland zoals ik in de krant heb gelezen. Maar om het Nederlands cultuurgoed te beschermen, wil ik toch even een oproep doen om vaker naar de Chinees te gaan zodat de “babi pangang” niet verdwijnt!
Dit slaat op de 10 minuten gesprekken met de docenten van afgelopen maandag. Het mocht je wellicht verrassen, maar het heeft dit keer niets met Boris te maken. Bij aanvang van het gesprek met zijn juf vroeg zij weer of wij vragen hadden. Dus dit keer was mijn eerste vraag: “What is the bad news and where is the physical evidence?” Gelukkig heeft zij een goed gevoel voor humor en kon ze hier hard om lachen. Nee, Boris doet het heel goed en dat zonder bijlessen (iets waar Chinezen dol op zijn, want je moet wel DE BESTE zijn 😊)
Het gaat dus om Adam. Adam had in Nederland nauwelijks leren lezen, laat staan schrijven en/of rekenen. Dit heeft hij allemaal moeten inhalen. De focus van de school lag hierbij op de taal, want dit heeft hij nodig om te communiceren en alle andere vakken te leren. Hij heeft een enorme sprong gemaakt en is qua taal nu op het niveau waar hij hoort te zijn. So far so good. De leraar gaf ook aan dat Adam in de klas heel goed mee deed en heel enthousiast is. Maar wanneer hij zelfstandig een taakje moet maken wordt hij ineens onzeker en wacht hij vaak tot de leraar bij hem komt zitten en gaat dan zelfstandig zijn werkje maken. Hier moeten we dus aan werken… Maar ja, het is best lastig om van de ene op de andere dag zijn zelfvertrouwen te vergroten. We legden uit hoe we zaken thuis afhandelen om te horen of we misschien dingen beter anders kunnen. Naar het idee van de leraar deden we het juiste (ook wel eens fijn om te horen) en moesten we daar vooral mee doorgaan. Volgens de leraar had Adam veel vriendjes, dus in sociale omstandigheden belemmerde het hem niet. Ik gaf aan dat ik merkte dat hij soms zich wat ongemakkelijk voelde als ik ‘m de klas in bracht. De leraar dacht dat dit misschien kwam omdat er dan nog minder expat-kinderen aanwezig zijn en alleen Chinese klasgenoten, met wie Adam (net als alle andere expat-kinderen) minder contact heeft.
Gelukkig had de leraar nog wel een advies: “Try to arrange a playdate with one of his Chinese classmates.”
Hmm, dat moest ik even laten bezinken. En ik was letterlijk even afgeleid. Tja, misschien moet ik dat ook meer stimuleren. Hetgeen best lastig is, want alle Chinese kinderen hebben bijna dagelijks 1 of meerdere naschoolse activiteiten. En wie dan? Ik ken geen Chinese klasgenoten, of wel….? En toen gebeurde het. Ken je het gevoel dat je iets zegt, en dat je daarna door de grond zakt en er voor je gevoel geen bodem lijkt te zijn….
Ik opperde… “Perhaps we can arrange a playdate with Ariël…” Waarop de leraar antwoordde: “She is Malaysian…”