Het bijzondere fenomeen: Nederlanders in het buitenland. In veel landen klitten Nederlanders bij elkaar. Dit is op zich niet heel vreemd, want andere nationaliteiten doen dit vaak ook (denk bijv. aan bepaalde wijken in Den Haag of Amsterdam. Hier lijkt het soms dat je in ander land beland omdat je geen Nederlands meer hoort. En daarin verschillen Nederlanders naar mijn mening van anderen. Nederlanders die zich in het buitenland vestigen proberen zich vaak aan te passen aan de nieuwe taal. Wat ik op zich enorm vind toe te juichen.
Als ik Nederlanders in het buitenland op de televisie zag in een programma of op het nieuws dan verbaasde het me altijd dat zij zo slecht de “eigen” taal nog spraken. Dan wel spraken ze met een enorm accent, of ze gebruikten vooral vreemde woorden tussendoor. Als ik heel eerlijk ben irriteerde ik me aan dergelijke mensen. Alsof zij aan het pochen waren dat zij al zo lang weg waren, dat ze zich het Nederlands niet meer konden herinneren. Nu snap ik dat wel een klein beetje voor mensen die >15 jaar niet meer in Nederland wonen, maar mensen die bijna 2 weken op vakantie zijn…
Nu zijn we slechts 4,5 maand weggeweest en tot mijn schrik moet ik met enige schaamte bekennen dat wij hier allemaal in meer of mindere mate last van hebben.
Zelf merk ik dat ik soms naar de Nederlandse woorden moet zoeken. Tot op heden lukt het mij om net op tijd de Engelse woorden weer in te slikken, dus niemand heeft nog iets gemerkt. Misschien is het dus niet heel handig om dit op internet te gaan bekennen, maar goed, dat is een ander verhaal. Ik betrap Wojtek er op dat hij af en toe Engelse woorden in de Nederlandse zin toevoegt. Vaak is dit aan het begin of juist het einde van de zin. Soms praat hij als vanouds weer geheel in het Engels tegen de kinderen. Iets wat hij voordat we op reis gingen altijd deed, maar sinds we in China wonen niet meer. Adam is heel bewust met de taal bezig. Hij gebruikt soms een Engels woord, omdat hij het Nederlandse woord (nog) niet kent. Als hij een woord even vergeten is, dan vraagt hij altijd “Mama, wat is … ook alweer in het Nederlands?”. Hij maakt door deze tactiek weinig taalfouten. Boris heeft de meest charmante mengeling van taal. Soms verwisselt hij een woord midden in de zin; hij zegt dan bijvoorbeeld “Ik know…” De mooiste en meest bijzondere variant vind ik de samenvoeging van twee woorden om één woord te maken. Hij zei “of tuurlijk!!!”, in plaats van “natuurlijk” of “of course!!!”
Qua creativiteit scoort hij wat mij betreft een 10!
