In Nederland heb ik een aantal mensen enthousiast verteld dat ik weer wilde gaan schermen. En dan niet een beetje trainen, maar met het doel om naar (grote) toernooien te gaan. Toeval of niet, bij ons in de straat zit een schermschool: “Wang Lei International Fencing Club”.
De zaal is genoemd naar de degenschermer. In 2004 was Wang Lei 2e op de Olympische Spelen en in 2006 de wereldkampioen. Dat klonk al goed. Op een donderdag, vlak nadat we hier gearriveerd waren in augustus, ben ik daar naar binnen gelopen. Het is een prachtige zaal, weliswaar in een kelder, acht lopers met ingebouwde apparatuur. Op dat moment waren er bijna geen mensen, maar goed, als je op een willekeurig moment komt binnenlopen kan dit het geval zijn. De trainer gaf aan dat ik beter op zondag om 15u kon terugkomen. Ik mocht dan kijken en evt. meetrainen met de volwassenen. Die zondag ben ik door een enorme hoosbui daarheen gelopen om te kijken. Er waren 3 volwassenen. Eerst moesten ze 10 minuten lang rondjes rennen. Vervolgens bestond het voetenwerk uit het maken van pasjes van de ene kant van de zaal naar de andere kant. Ook dit was ca. 5 minuten. Daarna volgden verschillende oefeningen. Elke oefening werd gedurende 5 minuten herhaald. De oefeningen waren simpel, bijv. direct steken, directe uitval. Twee mensen staken op de muur en 1 deed de oefening met de trainer.
Een aantal jaar geleden heb ik eens een documentaire gezien over tafeltennis in China. Hierbij stonden kinderen urenlang te tafeltennissen maar deden 1 handeling elke keer opnieuw. En daar moest ik aan denken: herhaling, herhaling, herhaling.
Na anderhalf uur kwam de trainer naar me toe en vroeg: “What do you think?” Tja, wat moet ik hiervan denken… dus ik vroeg: “When will they start fencing?” Dit leek mij een legitieme vraag bij een schermschool. “Oh no, we only fence once week. Today is only target practice…” Ik heb vriendelijk bedankt voor de gastvrijheid, maar ben niet meer teruggegaan.
Wojtek vond vorige week een nieuwe plek. Hij had al een proefles geregeld, welke last minute gecanceld werd. Normaal zou ik dat heel irritant vinden, maar aangezien ik behoorlijk verkouden was, kwam de annulering me wel mooi uit. Op zaterdag gingen we met de metro op pad. Aangekomen bij de nieuwe schermschool zagen we een prachtige poster en een rode loper. Met de lift moesten we naar de 3e etage. Uit de lift gekomen belandde je in een soort wachthal met bartafels en 1 muur vol met TV schermen waarop je de “actie” uit de zaal kon zien. We werden aangesproken door één van de coaches…, in het Frans. Nu spreek ik geen Frans, dus ik antwoordde dat mijn Frans niet zo goed was. Het deed me goed om te zien dat binnen alle culturen dan dezelfde oplossing bestaat: we herhalen de zin, maar dan wat luider. Uiteindelijk kwam de coach met wie Wojtek contact had gehad en die legde uit dat zij officieel, tot die dag, geen andere taal dan Frans binnen de club mochten spreken. Nu mochten ze ook Engels spreken, dus dat kwam mooi uit. We kregen een rondleiding. De zaal is prachtig, met oog voor detail: bankjes zijn met blauw, wit en rood leer bekleed. Goed gekwalificeerde trainers (olympisch niveau). Weliswaar nog niet veel leden (10), maar verder leek dit me een goed optie en ik was al bijna zover om me aan te melden. Toen kwam het prijskaartje. Lidmaatschap is per jaar 80.000 RMB (ca. €10.000,–). Individuele les van 30 minuten is 1000 RMB (ca. € 125,–).
*Slik*
Nu zie ik op internet vaker mensen om hulp vragen bij de financiering van hun hobby of sport, dus bij dezen: Wie helpt mij bij het bekostigen van een lidmaatschap? Graag je reactie onder deze blog en dan neem ik contact met je op. 😉
Mijn laatste geld heb ik in Stockholm uitgegeven tijdens het neuro-oncologie congres maar ik spreek Frans dus kan evt helpen met vertalen bij je trainingen 😁🇫🇷🤺💰
Succes!
Dank voor je reactie Paula! Ik ben blij dat ik op je kan rekenen! Nu alleen nog het geld… het loopt nog niet echt storm met de aanbiedingen zoals je ziet… 😁 groetjes Astrid