Eén keer per jaar is het zover… Je weet dat het moment gaat komen. En toch: stress. Enkele weken van tevoren merk ik dat de stress langzaam begint toe te nemen. En dan is de dag daar. Nu ik kinderen heb moet ik ook ineens dapper zijn en geen angst meer hebben. Boris had de volgorde bepaald: van groot naar klein. Uiteraard liet ik me niet kennen en nam ik plaats in de stoel. De stoel werd naar achteren gekanteld en toen kon het feest beginnen. Tegenwoordig hangt er een TV scherm aan het plafond. Ik keek zo aandachtig mogelijk naar het programma, maar ik vond de beelden van schedels waar slechts nog enkele tanden in zaten niet erg bevorderend om mijn rust te vinden. Na een minuut kwam het verlossende oordeel: geen gaatjes. Dit werd bijna direct gevolgd door de opmerking dat hij wel AL dat tandsteen moest weghalen. De laatste keer dat er tandsteen verwijderd moest worden, was in 2009, dus zo logisch vond ik het niet. Maar goed, je moet vertrouwen hebben in de expert. Ik was dus al vergeten hoe ontzettend vervelend dit kon zijn. Terwijl de tranen op een gegeven moment in mijn ogen sprongen kon ik uiteraard geen kik geven. Toen hij klaar was, zei hij dat ik een bekertje kreeg om mijn mond te spoelen want, ik citeer: “ik heb flink huisgehouden”. Met mijn rug naar de kinderen gekeerd spoelde ik 3x en ik was blij dat zij het bloed niet zagen. Toen ik me omdraaide keken ze me vol verwachting aan. “Niets aan de hand” zei ik zo luchtig mogelijk met een glimlach waarvan ik hoopte dat ze die geloofden.
Opgelucht haalden ze adem en gingen zij ook één voor één dapper in de stoel zitten.
