De kinderen zijn sinds afgelopen maandag uit logeren bij opa en oma. Dit betekende dat we gisteren een dag voor ons samen hadden. Nou ja, de ochtend dan, want ´s middags zou Wojtek al naar Amsterdam vertrekken. Dus we hadden bedacht dat we samen naar het bos zouden gaan. Gelukkig was het niet al te warm, aangezien ik in het bos het liefst lange mouwen en lange broekspijpen draag vanwege alle insecten. Zoals bijna iedereen weet trek ik alle soorten insecten aan en ben ik ook een wat gevoelig voor insectenbeten, dus ik probeer het contact te minimaliseren! Als ik een korte broek draag in het bos, moet ik tenminste 3 teken per keer verwijderen en dan voel ik mij een insectenseriemoordenaar.
Het leek mij leuk om te gaan mountainbiken. Maar Wojtek houdt niet van fietsen en heeft ook geen mountainbike, dus dat ging het niet worden. Wandelen leek me ook prima, maar Wojtek wilde liever gaan hardlopen. Uiteindelijk gingen we dus samen hardlopen. Aangezien ik de omgeving daar beter ken (lees: ik ga er wel eens mountainbiken, dus ik weet ongeveer hoe de paden lopen), mocht ik de route en het tempo bepalen. Geen probleem. Ik weet dat hij niet zo van de hele brede paden houdt, dus ik wisselde de paden af. Elke keer weer ben ik onder de indruk van de natuur daar. Ik vind het zo heerlijk om daar te zijn. De geur…, de rust en stilte… enkel wat dierengeluiden. Na een uur waren we weer terug bij het beginpunt. Het feit dat ik dit vermeld geeft vooral aan dat ik heel trots ben dat ik het een uur heb volgehouden!
Bij thuiskomst sprong Wojtek direct onder de douche en ik ging de lunch klaar maken. Ineens voelde ik wat kriebelen achter mijn oor. Eerst dacht ik nog dat het een haar was, maar al snel werd me duidelijk dat ik een “gast” had meegenomen uit het bos. Wat het was kon ik niet zien. Vanuit mijn haar ging het op mijn schouder zitten en toen op mijn kin. Toen ik dacht dat ik het weggeslagen had, zat het op mijn hand. Daarna op mijn been. Ik kwam maar niet van het beest af. Het leek overigens op een kruising tussen een vlieg en spin. Het had vleugels en kon ook vliegen, maar het sprong ook en liep zijwaarts. Ik voelde het beest ook echt, dus ik denk dat het een poging deed om mij door mijn kleding heen te prikken. Toen heb ik toch maar de hulptroepen ingeschakeld. In eerste instantie kreeg Wojtek het beest ook niet te pakken, want het bleef maar terugkomen. Uiteindelijk had hij ‘m kunnen pakken met een handdoek. Aangezien ik een minder grote insectenvriend ben dan Boris, wilde ik wel graag dat het beest voorgoed uitgeschakeld zou worden. Je zou denken dat dit gemakkelijk is, maar het beest bleek zeer veerkrachtig! Na enkele minuten hadden “wij” gewonnen.
Het enige wat ik me nu afvraag is: Wat kan ik nog meer doen om de volgende keer niet wéér een beest mee naar huis te nemen. Tips?