Afgelopen maandag hebben Wojtek en ik genoten van de aflevering van de Luizenmoeder over de schoolfotograaf. Als ik het AD moet geloven zijn wij nog één van de “weinige” trouwe kijkers (net geen 3 miljoen). En wat wil het toeval… de schoolfotograaf is op dit moment ook aanwezig op Dulwich.
Vorige week hadden de kinderen individuele – en klasse-foto’s. Er zijn toch wat duidelijke verschillen tussen de manier van fotograferen hier, dan met de Luizenmoeder 😊 Maar ook enige verschillen met de Nederlandse school waar Adam eerst heen ging.
Laten we beginnen bij de “studio”. Geen kussens op de grond, maar 3 “volledige studio’s” naast elkaar en 4 of 5 fotografen. Je zou bijna vergeten dat het om de “gewone” schoolfoto gaat!
Dan de outfit. De week voorafgaand aan het fotomoment werden we dagelijks bestookt met de kledingeisen. Volledig winteruniform. Voor de jongens betekent dit: rode polo met hierover de blauwe trui, pantalon, marineblauwe sokken en zwarte leren schoenen. Nu waren wij vrij selectief geweest met het aanschaffen van het uniform aan het begin van het schooljaar want de items zijn niet goedkoop. Wij hadden dus wel de pantalon en de polo nieuw gekocht, maar geen trui. Toen het kouder werd hadden we deze gelukkig bij de “used-uniform shop” gekocht. Betaalbare zwarte leren schoenen voor jongens? Vergeet het maar. Ja, wellicht in Engeland of andere landen waar ze schooluniformen dragen, maar niet in Nederland in de zomer of in de uitverkoop rond de Kerst. In China dragen ze wel schooluniformen, maar daar mogen ze sportschoenen bij dragen, dus ook hier zijn de schoenen wat lastig te vinden. Nu vond ik dat ook geen groot probleem, want zwarte fatsoenlijke sportschoenen vind ik een goed alternatief. Dus de dag van de foto stuur ik de kinderen naar school met compleet uniform en zwarte sportschoenen. Nu denk je wellicht: ja en? Nou… tegelijkertijd met ons kwam een klasgenootje van Adam en zij was haar vestje vergeten. Die werd hier op aangesproken en er zou een vestje geregeld worden zodat zij aan de kledingvoorschriften voldeed. Ook moest een klasgenootje van Boris schoenen omwisselen omdat ze geen zwarte enkellaarsjes mogen dragen, maar lage schoenen aan moeten. Serieus! Ik was dus enorm opgelucht dat er niets van de sportschoenen werd gezegd! In de klasse-app was er ook enige paniek omdat er een paar kinderen in gym-outfit waren verschenen. Ergens had ik hier best bewondering voor, want dat betekent dat die ouders de app keihard kunnen negeren. Iets wat ik lastig vind, maar wel graag zou willen, want er komt hier echt teveel informatie op voorbij. Maar goed, de ouders moesten andere kleding komen brengen! Dit is dus het tegenovergestelde van de vrije outfit/verkleedpartij uit de Luizenmoeder!
De klasse-foto maken ze hier heel slim. Wellicht gebeurt dit ook op Nederlandse scholen, maar op Adam’s oude school maakte ze de foto zoals ze dit vroeger ook deden: met zijn allen buiten, in 2-3 rijen achter elkaar (voorste op de grond, daarachter op een bankje), tegelijkertijd op de foto. Met het risico dat precies jouw kind net de andere kant op kijkt, zijn ogen dicht heeft of zo’n raar gezicht trekt dat je je kapot schaamt en je liever de foto niet neemt. Hier maken ze de foto met 3 kinderen tegelijk. Jouw kind kiest 2 vriendjes en die gaan tezamen op de foto. Later wordt dit gefotoshopt tot één foto. Ik heb in het jaarboek van vorig jaar gekeken en je kan echt niet zien dat deze foto’s op deze manier bewerkt zijn.
Vandaag hebben we dan de Family-shoot gehad. In Nederland kan je met je broertje(s) en/of zusje(s) op de foto, maar hier mag je met het hele gezin. Het is mooi om de cultuurverschillen te zien. De chinezen gaan heel traditioneel op de foto: ouders zitten in hun mooiste kostuum/jurk op de stoel en kijken serieus, de kinderen staan achter hen (maar je ziet nog net hun Dulwich uniform à status!). Eigenlijk zoals mijn (over)grootouders vroeger op de foto gingen. De westerse ouders gaan veel vrijer op de foto. Vaak wel ook netjes gekleed, maar zeker niet allemaal. Maar goed…, ik vond dit een goed moment om mijn inner-fotomodel naar boven te halen. Ik voelde me ook net Doutzen Kroes…
En nu maar hopen dat we niet als een stel angstige konijntjes op de foto staan!
