Enkele weken terug deed ik een oproep om een donatie te doen zodat ik kon gaan trainen bij enkele Franse topcoaches in Shanghai. Helaas, geen enkele reactie (m.u.v. de reactie van Paula die wel als tolk mee wilde). Noodgedwongen ben ik dus op zoek gegaan naar een andere club. Dit is echt niet makkelijk in Shanghai, aangezien volwassenen niet voor hun plezier aan sport doen.
Wojtek had via zijn netwerk geregeld dat ik mocht meetrainen met het Shanghai Team. Hartstikke leuk natuurlijk! Dit team bestaat uit professionals en zij trainen op de tĭyù xuéyuàn (Sports Institute). Het team traint tezamen met talentvolle amateurs (jeugd/tieners).
Shanghai is best groot, en we dachten dat zij ook in Pŭdōng trainden, maar dat bleek niet zo te zijn. Ik moest naar Yàngpŭ. Dit is slechts een uur met de metro.
Vol goede moed vertrok ik met mijn tas naar het metrostation Lántiān Lù, lijn 9. Na een overstap op Lùjiābāng Lù naar lijn nummer 8 kwam ik aan op Nènjiāng Lù Zhàn. Door de stromende regen keek ik op de kaart op mijn telefoon. De kaart was doorgestuurd door Wojtek’s contactpersoon en uiteraard waren alle straatnamen in karakters geschreven. Afgaande op mijn gevoel en gewapend met mijn telefoon in de hand, liep ik naar het eerste kruispunt en keek op het straatnaambordje. Zorgvuldig de karakters vergelijkend kon concluderen dat ik op de juiste weg was. Ondertussen was ik al zeiknat van de regen. En dit was na 20 meter. Op de kaart zag ik dat de Sports Institute aan mijn linkerhand was, maar nergens kon ik het terrein op. Inmiddels was ik omgelopen naar de andere zijde en vond ik de hoofdingang. Bij elke stap die ik nam, stroomde het water uit mijn sportschoenen. Erg charmant.
Na 5 minuten zoeken vond ik de contactpersoon en gingen we op zoek naar de schermzaal. Buiten liepen we eerst langs enkele tennisbanen, basketbalveld en op goed geluk gingen we één van de gebouwen binnen. Een enorm gebouw, met in het midden een soort atletiekbaan. Hier waren ze bezig met de vijfkamptraining. Volgens iemand daar moesten we naar de 4e etage. Gelukkig was er een lift, want ik zag het niet zitten om zeiknat met glibberige schoenen de betonnen trap op te moeten lopen. Op de 4e etage was niemand te bekennen. We keken door de ramen een zaal in en zagen daar matten op de vloer liggen. Mogelijk dat hier normaal gejudood of geworsteld wordt, maar als hier geturnd wordt zou ik het ook geloven. Terug beneden vonden we iemand in een kantoortje. Die zei dat we naar een ander gebouw moesten, maar was er niet zeker van. Gelukkig was mijn contactpersoon zo scherp om voor te stellen dat hij iemand anders zou vragen waar het schermen was. Deze andere persoon wist dat we in het juiste gebouw waren, maar we moesten naar de 3e etage. En ja hoor, naast de bokszaal was de schermzaal.
Hierin lagen 8 metalen lopers. Aan één kant van de lange zijde van de zaal was een spiegelwand. Aan de andere lange zijde stonden bankjes en kluisjes. Aan de korte zijde bij de ingang was het “kantoor” van de coach. Deze coach is één van de beste, zo niet de beste degencoach van Shanghai. Volgens goed Chinees gebruik was het niet de bedoeling dat ik direct met hem zou praten. Mijn contactpersoon voerde het woord en aan haar lichaamshouding te zien, toonde zij hem veel respect. Hij gaf toestemming dat ik mee sparde, maar ik moest zelf opwarmen en kon de les niet mee doen. Opwarmen zou een half uur zijn en daarna sparren. Prima. Toen ging hij zitten en stak in de zaal een sigaret op. Ik wist niet wat me overkwam! Ik besloot dat ik deze shock even moest verwerken en vroeg waar de toiletten waren. Hier kwam shock twee… er was 1 Westers toilet, voor invaliden, welke hier een andere functie had, namelijk die van droogrek. De overige toiletten waren gaten in de grond, geen toiletpapier en geen sloten op de deur. Nou ja, privacy is natuurlijk ook best een overschat begrip!
Terug in de zaal had de coach sigaret 2 opgestoken. Ik ging mezelf warmlopen en dacht dat we snel zouden gaan sparren. Maar toen gingen zij voetenwerk doen. Mij was verteld dat ik alleen mee kon sparren, dus ik bleef maar wachten. Op zich was dit best leerzaam. Het voetenwerk is anders. Ik zal niet zeggen dat het slecht is, maar gewoon anders. Sowieso wordt het voetenwerk gedaan door de assistent coach, want de hoofdcoach doet niets anders dan zitten met zijn sigaret en zijn telefoon.. En wat hier ook anders is dan bijvoorbeeld in Londen, je wordt hier gecorrigeerd met de handen. Staan je heupen niet in de juiste positie volgens de assistent coach, dan word je bij je heupen gegrepen en goed gezet. Verder ligt de nadruk van het uitvoeren van de oefening op de snelheid. Hoe sneller hoe beter.
Mijn contactpersoon had een andere afspraak en moest gaan. Toen was er niemand meer die fatsoenlijk Engels sprak.
Na een half uur waren de schermers klaar met het voetenwerk, en gingen ze omkleden. Ik werd uitgedaagd door de nummer 3 van China. Nu klinkt dit heel cool…, en dat vond ik eerst ook…, maar waarschijnlijk is dit de nummer 3 van de amateurs van China. Dat is nog steeds niet slecht, maar minder spectaculair dan de “echte” nummer 3. De hoofdcoach had inmiddels een stoel gepakt en ging bij de loper zitten om alles goed te bekijken. No pressure! Qua techniek durf ik echt wel te stellen dat ze niet (veel) beter zijn dan ik. Maar conditioneel. Mijn hemel, na het in schermen was ik al kapot! En toen moest ik nog tegen iedereen partijen doen.
De tijd vloog voorbij. Na de training vond ik een korte weg terug naar de metro, aangezien ze nu een hek hadden geopend die eerder gesloten was. Het regende inmiddels niet meer, maar alles was nog zeiknat. Twee haltes voor mijn eindbestemming werd iedereen de metro uit gesommeerd. Het is mij nog steeds niet duidelijk waarom dit was. Ik was net blij omdat het leek erop dat ik het laatste stukje kon zitten. Na twee minuten wachten kwam de volgende, overvolle metro en kon ik mezelf naar binnen drukken met mijn tas.
Het was een leerzame middag geweest!
Oh, ik heb het nog niet over de kosten gehad… de eerste keer was gratis… als ik weer wil komen, moet ik ¥ 300 betalen (training op zaterdag: 9-11u en 14.30-17.30u)… Mocht er nog iemand een donatie willen doen…. 😉
Wat een onderneming!🤺
Jammer van de afstand, de toiletten 😞en de rook 😨 maar weer een bijzondere ervaring. Ga je dat vaker doen of hangt dat van de donateurs af? 💰💰💰